دنيا براي زنده ها گور است
انسان اگر تنهاست مجبور است
خط مي خورد تصوير ما از شهر
بارانِ پشتِ شيشه ها شور است
سياره ها تک بيت هايي دور
خورشيد اين منظومه ها کور است
در سر مرا شوق رسيدن نيست
آن قدر از هم راهمان دور است
خود را بپوشان ماهيِ تنها!
چشمان اقيانوس ها شور است