همین گونه بهتر
همین گونه همپایِ ابر شتابان
همین گونه همرازِ باران
سفر تاسلام درختان
شکفتن
شکوه بهاران
همین گونه
پیوسته با بی قراران
تماشا
تماشای آن رازِ روشن
که از پشت پرچین
کسی را صدا کرد
صدای سر انگشتِ باران
به سر شانه ی مهربانی
همین گونه بهتر
صدای رسیدن
به سرچشمه ی زندگانی
و چشمی که چرخید
و در هیچ سو هیچ کس نیست
همین گونه بهتر
اشارات فرصت
و آمد
و از دور
از دوردستِ مه آلود
و از لابلای دختان همراز
کسی آمد و
در نگاه کسی ماند
گره خوردن راز و پرواز
کسی آمد و
برگ ها را طنینی پر از تازگی داد
و هر شاخه را
سهمی از فرصت عشق بخشید
و برخاست
و از لابلای درختان عاشق
به آن سوی باران سفر کرد
صدای نفس های حیرت
علف های مبهوت نمناک
حضور هوایی طربناک
و یک عطر نورس
که پیچید در باور باغ
و دیگر کسی نیست
همین گونه بهتر
که از عشق بهتر کسی نیست