اگر چه «تحتِ کسا» یک حدیث جای تو بود
همیشه قلب رسول خدا کسای تو بود
تو مثل نبضِ نُبی در حریم قلب رسول
کنار کوثر وحی خدا سرای تو بود
بهشت بودی و گلهای سبز و سرخت نیز
بهارِ عاطفه ی باغ دستهای تو بود
طنین ناله ی مولا که ریخت در دلِ چاه
جگر خراش ترین بغض در صدای تو بود
شکسته قامت تو، ایستاده قامت بست
نماز را که علی روح مقتدای تو بود
فدای آن همه زخمی که از نهایت درد
همیشه دست علی بهترین عصای تو بود
غریب می روی ای یاس دامن یاسین!
کدام خاطره جز درد آشنای تو بود؟
تو در کنار علی بودی و فقط او بود
که تا مسافرت خاک، پا به پای تو بود
فقط نگاهِ علی بود در شب تودیع
که سوگوارترین ابر در عزای تو بود
تو ای قتیل مقدّس! قسم به جان رسول
که نقش آینه ی راز با خدای تو بود
تو را به جان جگرگوشه ات قسم، دریاب!
سرِ ارادت ما را که در هوای تو بود
نشست دیده ی احساس من به درگاهی
که فرشی از عطشِ بوسه زیر پای تو بود