افسوس که زمانه شب قدر را نخواست

برفِ نشسته بر تنِ دنیا بخار شد
عهد عتیق طی شد و فصل بهار شد

طوفانی از حقیقت «هو» در گرفت و بعد
هفت آسمان درون فضا آشکار شد

امواج سرخ صاعقه برخاست و زمین
با کوه های ساکت و سنگین، مهار شد

اشکِ خدا به آینه خورد و کمانه کرد
دنیا پر از ستاره ی دنباله دار شد

باران عشق آمد و صحرا دلش شکست
بغضی شرابناک و گلویی خمار شد

تا در مدار حسن، جمالش قرار یافت
خورشید از مقام خودش بر کنار شد

معشوق از محبت خود شاعری سرود
شاعر گریست، محو در ابروی یار شد

آنک فرشته ها همه حیران به صف شدند
ابری فرود آمد و شاعر سوار شد

و رفت تا سپیده ی الهام کهکشان
شعری چکید از دل او، آبشار شد

شاعر که خانه زاد خداوندگار بود
مداح بارگاه خداوندگار شد

شاعر که وصله وصله ی پاپوش کهنه اش
شیواترین قصیده ی این روزگار شد

تقوا و علم و عقل شد ابزار کار او
شولای عشق در بر، مشغول کار شد

از بغض چاه تیره مرکب بیاورید!
از نخل ها قلم بتراشید، تار شد

چشمان تیرگی و در این وادی عطش
خود شیوه ی بلاغت او جویبار شد

بر جهل و نیستی خط بطلان کشیده شد
هر واژه ای که عشق نشد تار و مار شد

دیوان به خط کوفی عرفان نوشته شد
خورشید سجده کرد بر آن وَ قرار شد

تا ماه نصف گردد و دو جلد آن شود
شیرازه اش ز نافه و مشک تتار شد

طاووس ها به جنگل تذهیب آمدند
این گونه صفحه صفحه ی آن سرمه زار شد

حتی به عاشقان جهان نامه ها نگاشت
او که ز خطبه اش دل عارف شکار شد

در زیر پلک حکمت خود رازها گشود
چشمش مژه مژه کلمات قصار شد

سبع معلقات و اشعار جاهلی
در پیش این صحیفه چه بی اعتبار شد

ابلیس که به خواری انسان امید داشت
در زیر واژه ی آن سنگسار شد

شاعر در این اثر به سلوکی سپید رفت
هرجا گرسنه دید دلش روزه دار شد

همواره کیسه اش پُر نان و ستاره بود
قلبش به دردهای یتیمان دچار شد

گاهی به قوم شب زده با اسب خشم تاخت
گاهی ز آه پیرزنی داغدار شد

گاهی قلم به جوهر اندرز خلق برد
گاهی قلم تراش غمش، ذوالفقار شد

برتر ز گفت و صحبت مخلوق بود اگر
کمتر ز گفت خالق قرآن نگار شد

افسوس که زمانه شب قدر را نخواست
هنگام کوچ خسرو دلدل سوار شد

دنیا که بهت چنبر آن مار فتنه بود
زهری به طعم فاجعه شد، مرگبار شد

خون شد دل قصیده و فرق غزل شکافت
شاعر شهید عشق شد و رستگار شد

پلک عنایتی تو به شاعر بزن، اگر
بین من و تو رابطه ای برقرار شد