آن باد داغ دیده دوباره وزان شده ست
این خاک زخم خورده، پریشان از آن شده ست
آتش به عمر معرکه گیران ماتمت!
انگار باز مرثیه ی آب، نان شده ست
نامت چه کرده - مولا!- با بغض واژه ها؟
کاین گونه خون ز دیده ی شعرم روان شده ست...
مبدأ: مدینه
مقصد: کوفه
مگر دلی
نامه نوشته، با دل تو هم زبان شده ست؟
از: کوفیان
به: پور رسول خدا، حسین
- مولا بیا!
نه! کوفه مگر مهربان شده ست؟!
مولا میا! به غربت آیینه ها قسم!
آه از غمی که شادی آهنگران شده ست!
حرکت... ادامه... کرب و بلا... چند آه بعد
احساس می کنی که زمین، آسمان شده ست
ای نقطه! حرف! واژه! قلم! دل!... وضو بگیر!
روز دهم...
- امام شهیدان! اذان شده ست
قد قامتت بلند که: اینک نماز ظهر!
جمعی نگاه دار تو ای راز سر به مهر!
آنک قیام خون خدا میر ماست این
- الله اکبر!
آری، تکبیر ماست این
چشمان او تلاوت آیات مکی‌اند
- الحمدُ...
شکر! - کرب و بلا !- میر ماست این
اکبر... رکوع... هان! به کمان‌دارها بگو
ای داغ بر جبین شما! تیر ماست این
بوی قیام می‌دهد این سجده، گوش کن...
- سبحان ربّی...
اشک نه! شمشیر ماست این
برخیز اگرچه تشنه...
- بحول ِ...
خدای من!
دریا شده فرات؟...
نه! تصویر ماست این
عباس را ببین چه قنوتی گرفته است...!
شمشیرشان کجاست؟ علم گیر ماست این
تیر سه شعبه نیست که از خیمه می‌رسد
شور دعای کودک بی شیر ماست این
ای نعل های نو! همه تن در تشهّدیم
سر...
- السلامُ...
نیزه!...
تقدیر ماست این
بعد از نماز ظهر تو، «تعقیب»دیدنی است
هنگام عصر، بوی خوش سیب دیدنی است
...
روشن ترین دمی که خدا آفرید بود
روزی که شب دوباره شبیهش ندید بود
لب تشنه بود قبله؛ عدو، دائم الوضو
جز این از آن شقاوت کوفی بعید بود...
بعد از نماز ظهر وَ پیش از امام عصر
جانی که میهمان خدا شد «سعید»بود
جسمی پر از نشانه ی ایمان و کفر داشت
رویش اگرچه سرخ، در آن دم سپید بود
بر دل - دلیر- آن که از این دست، پا گذاشت
بر تن - فروتن- آن که چنین خط کشید بود
«عَمرو بن قرظه» نیز در آشوب اشقیا
با عشق ایستاد... که او هم سعید بود
دلدار در تشهد و دل در شهادتین...
این واپسین ترنّم چندین شهید بود
راوی به کوری همه ی تیرها نوشت:
چشم امام ، بدرقه شان کرد تا بهشت