دفتر شعر

سروش نخست

ماه در کوهسار، زیباتر/
بادِ نرمِ بهار، زیباتر/
یار، چشم انتظار، زیباتر/
دل من، بی قرار، زیباتر/
در شبِ عشق.//

سروش دوم
هر سری سرسپرده ی چیزی ست/
بسته بر حلقه ی دلاویزی ست/
مرغکِ شاخسارِ گلریزی ست/
من تو را دارم.//

سروش سوم
هرچه که هست و جزئی از هستی ست/
همزمان، شعرِ عقل و سرمستی ست/
همه ی هستی اهل همدستی ست/
رازها واحدند و گوناگون.//

سروش چهارم
کِرم، پروانه می شود روزی/
غوره، فتّانه می شود روزی/
این زمین، خانه می شود روزی/
خوار نشمار.//

سروش پنجم
به سرودِ سروش، گوش کنید/
عشق را همنوای هوش کنید/
رازِ این جُنب و جوش، نوش کنید/
نرم و خندان و خوش، خروش کنید/
مثل سروش.//

(قالب شعری سروش در شکل ترجیحی، اصیل و خاص خود، دارای این ویژگی هاست:
1- مربوط به هر دو شیوه ی شعر سنتی و نو
2-دارای از دو تا پنج مصراع(سنتی) یا لَخت(نیمایی)
3- بر وزن فاعلاتن مفاعلن فعلات، نیم وزن های مشابه ویا انشعابات مرتبط نیمایی آنها
4-بدون قافیه مندی مصرع آخر در کنار قافیه مندی همه ویا بیش تر مصرع های دیگر
5-دارای قافیه ی درونی علاوه بر قافیه ی بیرونی
6- دارای پایانِ لفظیِ بسته
7- دارای پایانِ معناییِ باز
8- دارای تنوع پردازیِ در مسیرِ یگانگیِ شعر
9- دارای پایان کوبشی
10- پذیرنده ی انواع موضوعات و بسیاری از شیوه های پردازش و زاویه های دید
11- سروش، گرایش زیادی به مَثَل وارگی دارد و گاهی در یک شعر سروش، چند مصراع ویا لَخت آن بصورت مَثَل گونه به کار می روند.)

سروش دو قسمتی

دستت آماده کن!/ “دل گِرو در کِرِشمه های تمشک!”//

سروش سه قسمتی

دل گدازنده، دلنواز آمد/ باز با ناز و سرفراز آمد/ کاشکی داشتم دلی، دلکی .//

سروش چهار قسمتی

آفتاب غروب و کشتی و آب/ موج بی تاب و التهاب و شتاب/ آی دریا! بیا مرا دریاب /
مثل ماهی به ساحل افتادم(افتادَه م) .//

سروش پنج قسمتی

مِه چه زیبا نِشَست بر تنِ دشت/
ناز و نرم از کنار دشت گذشت/
خاطرات تو در دلم آمد/
نازتازان و بی گذشت گذشت/
باز، گلگشت، نوعروس، خیال
(خوانش دیگر: باز، گلگشتِ نوعروسِ خیال .)//

(سروش، قالبی تازه و توانمند در شعر فارسی و تا حدود زیادی، جامع قالب های دوبیتی، رباعی و سه گانی و همچنین پلی میان شعر سنّتی و شعر نو ست.)

پدرم! از دل تاریخ، درم میدانی
از غم خانه خود،بی خبرم میخوانی
شاید این قصه که دیریست از آن بی خبرم
 غصه ای بود که افتاد میان جگرم
غصه ی بی خبریهایم از این قصه نغز
غصه ی قصه گه پخته ولیکن بی مغز
غصه ی بی خبریهای گل از کرده ی خار
قصه ی غصه خار تن گلهای بهار
قصه ی سایه شب، بر سر مرغی شبگیر
قصه ی بی خبری قفس از رنج اسیر
قصه ی غفلت یک روزن تنها از نور
قصه ی غصه ی نور از تب یک روزن کور
تا که از باد خزان،خاطره ها برپا شد
قصه ی عشق و گل و دل همه بی معنا شد
قصه ی عزلت گل در شرف باد خزان
قصه ی بلبل خاموش،در آغوش زمان
قصه ی سرزنش عطر پراکندن گل
قصه ی غربت صبح و غم گریاندن گل
قصه ی مشت گره خورده ی تاریخی درد
قصه ی فتنه نامرد،پی مردی مرد
قصه ی گریه نوزاد و نداری پدر
قصه ی خشکی پستان قرار مادر
قصه ی سفره خالی به وقت سحری
خبر گریه افطار و غم بیخبری
قصه ی فقر سواد من از این فاصله ها
قصه ی دانش تاریخ و تب مسئله ها
قصه ی غصه ی یک درد پر از فقر و غنا
فقر آگاهی ما از غزل شاه و گدا
تا گناه پسر بی خبرت،بی خبریست
کار او روز و شب و شام و سحر،در به دریست
اگر این بیخبری اوج گناه پسر است
پسرت بر سر یک چوبه داری دگر است
بر سر چوبه دارم،پدرم!با من باش
ذاکر اشهد این بی خبر از میهن باش 
پدرم! خانه ما خانه خاموشان است
خشت هایش همه از خاک فراموشان است
گرچه خاموشی این خانه،گریبانگیر است
شاعر از شعر فراموشی خود دلگیر است

گل می آید بهار هم می آید

گاه خوش روزگار هم می آید

ای منتظران به هوش آدینه عشق

آن سبزترین سوار هم می آید

اگر چه برد به همراه خود تمامم را
غمش به رسم وفا ماند ، مرحبا غم را

به درد عشق گرفتارم و علاجی نیست
مگر ز دست تو گیرم به لطف ، مرهم را

به غنچه وعده ی باران مده که میسوزد
ندیده است از اول به غیر شبنم را

اگر که همرَه تنهایی خودم هستم
نخواستم که بگیرم به جز تو همدم را

اگر چه یار جفا کرده است حرفی نیست
نشان‌ او مَده ای دوست سنگ قبرم را

که انتظار بمانَد همیشه همرَه من
که انتطار کِشم لحظه های ماتم را

نبردِ عشق تو قطعا فنا شدن دارد
در این نبرد گرفتم به دست پرچم را

#امیرعباس_صالحی

در خانه ی ما زندگی ناب حرام است
آرامش و شادی و خور و خواب،حرام است
تخت گل مرداب،چو در دست وزغ هاست
هر سایه ی سر بر سر مرداب حرام است
تا هاله مهتاب،اسیر شب تار است
آرامش در پرتو مهتاب حرام است
شهری که سراسر همه با ناله عجین است
در آن دل و طبع خوش و شاداب حرام است
تا آب سر سفره ما،سهم امیر است
نوشیدن یک جرعه از این آب حرام است
زان روز که محراب خدا مقتل حق شد
هر سجده به ناحقی محراب حرام است
تا دار مجازات سران،بر سر دار است
هر دار جزا بر سر ارباب،حرام است

                                علی اصغررضایی مقدم

[۱]
اندک اندک ترانه خوان شده ام
کوچه کوچه ز خود نهان شده ام
در مسیری که نیمه جان شده ام
پیش چشمان تو عیان شده ام
نظری کن بحالت زارم
[۲]
بی پر و بال آسمانت من
ذره ای در پی نشانت من
در مسیری ز کهکشانت من
عاشق زار و جاودانت من
ای فدایت شوم نمی آیی؟
[۳]
هر کسی با تو آشنا بشود
در ره وصل تو فنا بشود
از دل و جان خود رها بشود
ساکن کوی نا کجا بشود
یک نشانی ز کوی خود برگو
[۴]
ایخوش آندل که مبتلایت شد
همه درد از یکی بلایت شد
عاشق نغمه و صلایت شد
مهر تابان آن ولایت شد
با کدامین بهار می آیی؟

یک دست جام باده دلم را تکان بده

"با یک نگاه ساده دلم را تکان بده"*

مثل مسافری که غریب است مانده ام

بگذر دمی زجاده دلم راتکان بده

ترمز نما کنار دلم ،با دلم بگو

جانا چرا پیاده؟! دلم راتکان بده

من دست می کشم که زنم پل به سمت عشق

با مهر دست داده دلم راتکان بده

قامت بکش دمی که قیامت به پا کنی

لای در ایستاده دلم راتکان بده

بنشان دلم کنار خودت گازده برو

زیبای پر افاده دلم راتکان بده

چون شیر نر به بیشه نشستم، تو عشقمی

بازا چو شیرماده دلم راتکان بده

یک دست سوی آغوش مهرم بخوان به شوق

یک دست جام باده دلم را تکان بده






*مصرعی از استادغلامرضا صفادل

‎شب جمعه چون که بستم دیده های خویش را
‎دیدم آن بدر منیر دلربای خویش را
‎
چهره ای چون ماه تابان قامتی بس دل ستان
‎از شکوهش گم نمودم دست و پای خویش را
‎
گفتمش مولا چرا مارا به کویت راه نیست
‎گفت بنگر پیش از اینت کرده های خویش را
‎
گفتمش مولا گره در کار ما افتاده است
‎گفت با "عجل فرج" برخوان خدای خویش را
‎
گفتمش مولا من آن یار وفادار تو ام
‎گفت تو ثابت نما این ادعای خویش را
‎
گفتمش مولا نظر فرما به ما در مشکلات
‎گفت بر احوالتان دارم دعای خویش را
‎
در خیالم تا سحر مشمول لطفش می شدم
‎همچنان شاهی که بنوازد گدای خویش را

اشک و غم و درد و آهِ سوزان دارد
با لشکر خود نیّت طوفان دارد
مخفی ست همیشه پشت گریه،این بغض
یک دولتِ در سایه و پنهان دارد

با نگاهت شده چشمان دلم بیناتر
در کنارت منم آن ذره و ناپیدا تر
دل شیدا ی من آقا شده بس شیدا تر
شده ای لیلی این قصه بسی لیلا تر
یادت آرامش شب های مرا بر هم زد
«عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد»
همه جا جلوه ی الطاف تو پیدا گردد
وجه رحمانی حق با تو هویدا گردد
رزق عالم همه با دست تو امضا گردد
آفرینش شده دنیا به تو اهدا گردد
متحیر شده در فضل تو بیگانه و دوست
«این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست»
پیش درگاه تو از غم خبری نیست که نیست
منفعت دیده ام اما ضرری نیست که نیست
بی شک از عشق تو صرف نظری نیست که نیست
«سر گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست»
دل شد آشفته ی اوصاف تو،ای جانانم
در خیالم شده ام محو تو،سرگردانم
چه کنم این دل شیدای خدادادم را
چه کنم شورش و آشفتگی یادم را
دیده ام سیره ی کلیه اجدادم را
چه کنم روضه ی زیبای مسیحا دم را
نوکری کردنم اقا نرود از یادم
«چه کنم کار دگر یاد نداد استادم»
انکه پروانه ی شمعت شده جان را چه کند
با خبر از تو دگر بی خبران را چه کند
اشنا با تو دگر باغ جنان را چه کند
محتشم از تو نگوید که زبان را چه کند
شور عالم همه از جذبه ی جانانه ی توست
«هر کجا می نگرم جلوه ی مستانه ی توست»

دیر شد ،  دیر آمدی  این غم  به نامم نیز شد
جانِ  من دلخسته  از این دوری  و  پرهیز شد

با  مرورِ  آنچه   از  یادت  به  جانم  مانده بود
غصه ها   را   قصه کردم   ،   خاطره انگیز شد

گاه گاهی  با خطوری  ،   بی‌حضورت تا  شدم
حاصلِ  این  مردگی در  من چو  رستاخیز شد

دانه دانه  چیدی  از   انگور   این  متروکه دل
درد  آن  در خُمره  کردم   عاقبت  سرریز شد

صخره صخره کوه را  در  فکر  تو  جاری شدم
بغض  را  تا  گریه‌ کردم  ،  برکه‌ای ‌ لبریز شد

بوستانِ  عمر  را  گلشن   به  گلشن  گشتم و
بر  درختی‌  تکیه  کردم   که   سرِ  جالیز شد

کم نبود  این  گفتگویِ  ذهنِ  پُر گویِ  خودم
حرف های  مردمان  هم   بر  سرم   آویز شد

بودنت چون یک شتابِ لحظه‌ای  در  جان من
در غیابت  زندگی  بی‌ حرکت  و   بی‌ خیز شد

صفرِ  مطلق  شد   تمامِ   لحظه هایِ   بودنت
این  نیامدها   برایم   دشنه‌ای   نوک تیز شد

اینکه میدانم  نمی‌آیی  خودِ  جان کندن است
همچنان جان می‌دهم چون  مُردنَم تجویز شد

مانده ام  در کار  دل ، دیروز شد ... امروزها
دیر شد  ،  دیر آمدی تا آخرش  ،  پاییز شد

من چه کردم با خودم حس اعتراض‌آمیز شد
دیر کردی ..... تا خودِ  پاییز  ، حلق‌آویز شد



#سپیده_ط

اللهم کن لولیک الفرج




هر جمعه که بگذرد امیدی در دل

می روید چون صبح سپیدی در دل

می گویم صبح جمعه ای دیگر او

می آید با بهار و عیدی در دل

دوش می آمد و رخساره او  چون مه بود
چلچراغی به جهان  روشنی اش بر ره بود
چون توانم که از این چهره او  دل  گیرم
او بپوشید  رخش  وز نظرم آگه بود
چون که رخسار نهان کرد ز من آن دلبر
من غلامش شدم  او را نظری با  شه  بود
شاه شمشاد قدان چون نظر از من برداشت
آتشی در دلم انداخت  شرر ناگه بود
هر که را با خط سبزش سر سودا باشد
محتشم باشد اگر خادم این خرگه بود
"معترف" ز آتش عشقش دل بیماری داشت
تا ابد خادم آن پادشه و درگه بود
🌷مهدی موسایی   دزفول 
پنجشنبه  ۷  آذر ۱۳۹۸ 🌷

با تو روشن می شود کاشانه ی ویرانه ام

کافی نیست
برای مستی جانم شراب کافی نیست
به جرم عیب نهانم عذاب کافی نیست

اگر چه کوله بر شهری از گناه ام لیک
بباع جنت و رضوان صواب کافی نیست

مرا بخوان به فراسوی هرچه می دانی
به شرح نام و نشانم کتاب کافی نیست

شرار آتش عشقی به پیچ و تابم کرد
به روی سفره قلبم کباب کافی نیست

بیا بیا که سحر گاه من وصال تو شد
وَ بی تو روز مرا آفتاب کافی نیست

تو مثل آینه هستی که پیش چشم منی
برای فاصله هایت نقاب کافی نیست

هر چند زندگانی  سامان نمی پذیرد
بیداد و ظلم و عصیان   قرآن نمی پذیرد
نی بر مدار عصیان ؛ نی بر مدار تسلیم
تدبیر اینچنینی  طغیان نمی پذیرد
دشمن که عقده دارد با اصل دین و ایمان
این را اگر بگویم  نادان نمی پذیرد
این درد دشمنان را با هر طبیب گفتم
هر کو شنید گفتا: درمان نمی پذیرد
وحشی گری، خسارت، بر اصل دین  اهانت
شیطان چنین بخواهد، انسان نمی پذیرد
حق را بگو  که باطل  بر فرش باد خفته است
پاینده شد حقیقت  بطلان نمی پذیرد
من" معترف" بگویم  از جان و دل سخن را
از جان و دل نگویم ،وجدان نمی پذیرد...
از رهبری اطاعت  پایان نمی پذیرد
و آن را که درد باشد  فرمان نمی پذیرد
🌷مهدی موسایی   دزفول
چهارشنبه ۶ آذر ۱۳۹۸ 🌷

   یک شب نشسته بودم  تنها به فکر مردم
   شد مردمم پر آب از تکرار ذکر مردم
   هر کس گلیم خود را از آب می کشاند
   این است زندگی  وای از فکر بکر مردم
***
   از مردم پر آبم  حال دلم خراب است
    این حال زار من چون  یک تخته ای بر آب است
   راهی  ندانم اکنون ؛ماندم به چاه  افسون
    افتاده ام در آتش  دل با جگر  کباب است
***
    از راز دل  چه گویم  بی نور ماه  در  شب ؟
    صد آه و درد دوری؛ در خواب کرده ام تب
    آبان و مهر و آذر  دل بر خدا سپردم
    زرد است صورتم؛ گو یک دم  تو نیز :  یا رب
*** 
   آن شب غزل نوشتم   در قافیه  خزان شد
    این باد سرد اکنون بر شعر من وزان شد
    هنگامه نوشتن  تا صبح در تفکر
    گویا زمان پایان  همگام با اذان شد
***
    گفتم سخن نگویم از این شب و زمانه
    گشتم غمین و نالان ؛ دلسرد و بی ترانه
    یا رب گشایشی ده! من با غمی فسردم
    از ما همین بر آید  ؛ گفتیم  بی بهانه
***
   جز صحبت از فراقت  در دل ترانه ای نیست
    کم کن ز جرمم اکنون   غم را کرانه ای نیست
    افتاده ام به  پایت   ساقی بریز در جام 
     جامم  چو پر نمودی  دیگر بهانه ای نیست
***
    آن شب خیال رویت   از چشم برد خوابم
    فکرم خیال می زد  دل برد صبر و تابم
    آشفته گشت حالم   زین حال ، دل پریشان
    از فکر خواب رستم  چون تخته ای بر آبم
***
    شاید که چهره ات را در خواب من  ببینم
    تصویر ماه در شب  لبخند زن  ببینم
    زان نرگسان چشمت گل های غم بچینم
    یا جان من  در آید  یا جان به تن ببینم
***
    باد خزان که آمد  دل زار گشت و محزون
    از حال دل چه گویم؟  مانند بید مجنون
    من بی تو  چون خزانم  ؛با باد  می گریزم
    پیچیده گشت فکرم  گشتم به غمزه مفتون
***
    یا رب گشایشی ده  بر حال زارم اکنون
    شد دیده پر  ز باران ؛ احوال دل پر افسون
    من " معترف" به جرمم  ؛ پاکم نما خدایا
     یارب عنایتی کن  رزقم نما تو افزون
***
مهدی موسایی   دزفول
دوشنبه  ۴ آذر ۱۳۹۸ 
 

آنان هبوط کردند
تا تو
 به آغوشم
سقوط کنی
 
و این بهترین
اتفاق زمین است
 

شب از یکرنگ بودن، در دلش مهتاب می‌افتد