دفتر شعر

ابراهیم حاج محمدی:
چون تو کم پیدا شود روی زمین خوکی پلشت
چشم مانند تو می بیند تک و توکی پلشت

رو به روی آینه بنشین نگاهی خیره کن
تا ببینی چهره ی عفریت مفلوکی پلشت

نیستت جز هرزه گویی کلّه خر هرگز هنر
کی تراود جز چرند از کلّه ی پوکی پلشت؟

ره به مقصد خیره سر هرگز نبردی ای خپل
پشم خر ریسیده ای هر بار با دوکی پلشت

حال و روز موشه دایان را ببین در زیر خاک
می خورد چون بر دهانت_ مثل او _کوکی پلشت

از نتانیابو توئی یابوتر از بس پخمه ای
می دهد بازی تو را با دمب خود غوکی پلشت

شک نکن مانند هر دیوث دیگر لاجرم
آرزو را می بری در گور متروکی پلشت

هر فسادی را توئی جرثومه ای ابلیسِ محض
کس نبیند چون تو دیگر دیپلوکوکی پلشت

ز آتش دوزخ مکن پروا بزی مانند سگ
می توانی رَست اگر با کاشکی، بوکی پلشت

بیا ای مونس شبهای تارم

شبی ز فاصله ها دور می شوم آری
شبیه یک شب پر نور می شوم آری

در آن ترنّم باران نور بی پروا
طنین یک نت پر شور می شوم آری

یکی یکی گره ها باز می شود من هم
ز غم رها شده مسرور می شوم آری

شراب کهنه ی سربسته ام که از مستی
پُر از لطافت انگور می شوم آری

عبور می کنم از شوره زار و بعد از آن
مقیم کوچه ی "سرشور" می شوم آری


سروده: اسفند ۹۲
ویرایش: اردیبهشت ۹۸

شاعری در خمار یک گل ماند   تا ابد بر مزار بلبل ماند
دسته دسته به باغ گل رویید  او ولی در فراق سنبل ماند
شد بهاران و بس خزان آمد  باز در وصف زلف و کاکل ماند
دست در دست یار تا به ابد  با سر زلف در تعامل ماند
بوسه ای داد و بوسه ای بگرفت تا که جان داشت در تبادل ماند
رفت در کنج شاعرانه خویش  پیش هر جمع در تفاضل ماند
از گریبان برون نکرد سری  شاعر ما در این  تقابل ماند
به خیالش که سیر دنیا کرد  سرخوشانه در این تجاهل ماند
بهره از مثنوی قصیده نبرد  همه عمر در تغزل ماند
بیخبر از تمام قافیه ها  سخت در واژه تغافل ماند
چشم در چشم یار دارد او  چشم بر هم نمی گذارد او
دست در دست یار می میرد  در خزان بی بهار می میرد
قلم از سوز عشق چرخنده  شاعر از عاشقی است تابنده
فارغ از باغ و باغبان دل او  هر کجا دلبری است منزل او
در جهانی که فقرو بیداد است او به معشوق خویش دلشاد است
در زمانی که ظلم معمول است سرش اما به زلف مشغول است
دلخوش از پیله هاست باور او گر چه پروانگی است در سر او
بال در بال شاپرک نزند  دل خود با دلی محک نزند
سر خود را به درد نندازد  که مبادا ز درد بگدازد
درسرش شوروشوق یک غزل است غزلی عاشقانه دربغل است
از غم روزگار بیخبر او  فارغ از رنج مردم گذر او
کی ز جور زمانه می گوید  او فقط عاشقانه می گوید
شعر باید ز سینه برخیزد  شور، در جان و دل برانگیزد
ناله باید ز عمق جان باشد  اثرش تا به آسمان باشد
باید از درد عاشقانه سرود  شعر پر مغز جاودانه سرود
گفته ها از نگار بسیار است  شعر بوس و کنار بسیار است
گاه هم  شاعر زمان بشویم  قاصد بغض دیگران بشویم
گیرم از اسب شاعری افتاد  اصل خود از چه می دهد بر باد

مریم محبوب
فروردین 98



 

موی تو پرچم بود و باد از دور...می لرزید
در چشم هایت رو به دریا،نور می لرزید
 
قلاب کردی دست هایت را شبی دورم
قلبم شبیهِ ماهی ِ در تور می لرزید
 
آنجا که بویت می رسید از مصر،می دیدم
حتی عصا در دست هایِ کور،می لرزید
 
من تک ترین تاکم ولی از وحشتِ گرگان
بر خوشه هایم حبه انگور،می لرزید
 
قاضی!ببین غرقِ گناهم پس چرا حکمم...
در دست های پاکِ این مامور،می لرزید؟
 
وقتِ نزولِ عشق،این قرآن ِ بی تفسیر...
برشانه ی یک مرد،کوهِ طور می لرزید
 
با اینکه مُردم هر کجا آغوش واکردی...
بردیگری،کلِ تنم در گور...می لرزید

فاطمه ترسا
 

نپـرس حالِ دلم را ، ... که زیر بارِ غمی ست
که پُشتِ خنده ی من ، داغِ هجرتِ صنمی ست

مـن از درازیِ عُمــرِ عَبـث ، نمـی نالم
که دَرد ، بی تو زیاد است و عُمر ، بی تو ، کَمی ست

بیا که کوچه ی ما را غُبار ، ... بی تو گرفت
تمامِ آنچه که می خواهَد از خُدا ... قَدَمی ست!

پَس از تو ، ... از تو چه پنهان ، که هَمنشینِ دلم
کتاب و گوشه ی دِنجی و اَشکی و قَلمی ست

دوباره خوابِ تو را دیدم و ... خراب شدم
نگاه کن! که دَر این سینه ، باز اَرگِ بمی ست

خَبر رسید ، که حالَت خوش است ، ... خَندیدم
اگر چه گوشه ی چشمم ، نشسته باز ، نَمی ست
 

#محسن_نظری

یا رب آن یار که دل برد ز ابرار کجاست
یا رب آن نور دل و دیده ی اخیار کجاست

عالم از نور رخش زنده و پاینده بود
یا رب آن مهر که زد طعنه به مهیار کجاست

دست ظلمت همه جا نقش شب انداخته است
یا رب آن صبح سپید شب غمبار کجاست

دل ما پرسه زنان در هوس رؤیت ماه
شب پر از ترس سکوت است جلودار کجاست

چشم یعقوب به یوسف نگران است هنوز
ای خدا مرهم آن دیده ی خونبار کجاست

کنج زندان زلیخا قدم آخر نیست
عاشقان منتظران دولت بیدار کجاست

ای که از کوچه ی معشوقه ی ما می گذری
مایه ی رونق آن کوچه و بازار کجاست

صد گلستان بشکفت از چمن حُسن ولی
کی رسد فصل بهار آن گل بی خار کجاست

پیچک خانه ی عشق از نفس افتاده دگر
ای خدا منتقم آن در و دیوار کجاست

عالمی در تب هجران تو می سوزد و من
فکر اینم که طبیب دل بیمار کجاست

من که باشم گله از بود و نبود تو کنم
من کجا یار کجا وعده ی دیدار کجاست

گل در این انجمن سبز  چه زیبا روید
هر که بویید گلی  در دل خود این گوید:
در بهشتی که خداوند پر از گل سازد ،
ما کجاییم؟ چرا دل هوسی را جوید؟
" گل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت"
" فصل گل می گذرد" چشم کجا را پوید؟
حیف باشد که تو از لذّت گل محرومی
خواجه آن است که در انجمنش گل بوید
همچو گل شعر تو " مهدی" به چمن زیبا بود
بوی گل  پنجره را باز کند  رخ شوید
🌷مهدی موسایی   دزفول
اول اردیبهشت ۱۳۹۸ 🌷

یادبود شیخ اجل  سعدی شیرین سخن

سعدی حکیمی خوش سخن ‌با بیدلان همراز شد
چون بلبلی بر شاخ گل  با جان‌ما دمساز شد
در گلسِتانش بشنوی شیرین سخن ها   گل به گل
در بوستانش معرفت  با نام حق آغاز شد
ابر آمد و بارید بر بستان   شبی تا صبحدم
بستان بهاری شد سحر ؛ پروانه در پرواز  شد
پروانه در اشعار او  گردید گِرد شمع دل
در آسمان پارسی  سعدی شهی سر باز  شد
با شعر شب افروز او  سیلاب اشکم‌می رود
بر ناله مرغ سحر  گوشم طنین انداز شد
دفتر ببندم‌  همچنان  باقی حکایت های دل
" مهدی" به ابیات کمش  خوشنام‌و سرافراز شد
🌷مهدی موسایی   دزفول
شنبه دوم‌اردیبهشت ۱۳۹۱ 

شب می‌رود ، شبگیر پنهان میشود کم کم
صد غنچه با خورشید ، خندان میشود کم کم


یک چشمه ی بی آب بودم سالیانی چند
از لطف تو ، این چشمه جوشان میشود کم کم


کوهی که مشکل بود فتح قله اش قبلا
درگاه قلبت بود و آسان میشود کم کم


با قبله سنج عشق ، درگاه مناجاتش ،
در مسجد و میخانه یکسان میشود کم کم


باد صبا پیغام شادی را برایش برد
غم در همین دوران ، گریزان میشود کم کم


ابری که از دریای قلبش آسمانی شد
در آسمان شهر ، باران میشود کم کم


از مهر رخسارت چه گویم ای مه روشن
جانم فدای مهر جانان میشود کم کم


خورشید پشت ابر ! وقتش را نمیدانم
پایان غیبت هم شتابان میشود کم کم


فصل زمستانست و دنیایی که پژمردست
از لطف تو دنیا بهاران میشود کم کم


گر ماه شعبان ، ماه او شد ، شد مبارکباد!
نصف النهارش نیمه شعبان میشود کم کم

#امیر_عباس_صالحی

 خیال ظهور

در جمعـــه‌ای می آید آری با خیــالی سبز می کارد او در باغ دلهـــامان نهــالی سبز

در دست او شمشیر سرخ عاشقی پیداست پنهان ولی سیمای او در پشت شالی سبز

قلبی سفـیـــد و پاک دارد با زبانی ســــرخ بر چهره‌اش دارد نشانی، طرفه خالی سبز

بر گامهای ســبز او خورشـیــد می رقصد بر تیـرگی ها می دهد او شور و حالی سبز

میتازد او برهرچه ظلمت هر چه تاریکیست پـر می شــود دنیـــایمان از اعتــدالی سـبز

او با طلــوع خود بـه هـر جا نـور می‌بخشد سر می زند از مشرق سرخی، شـمالی سبز

گر او بیــاید ریـشــــه تردیــد می‌خشــکـد ممــکن شــود در بـاور دل ها محالی سبز

هجران سرخ عاشقان را نیز پایانی است گر متـصل گردند با او در وصــالی سـبز

موعـود مـا آری، یقـیــن یک روز می آید در بهتــرین فـصـل خدا آغاز سـالی سبز

می‌ آیــد آری عاقـبت  ، می‌آیـــد از راه  او عاقبـت می‌آیــد اما در مجــالی ســـبز

مریم محبوب -1377

قرار است باران بیاید
به این خانه مهمان بیاید

صدای قدم های خیسش
از آن سوی دالان بیاید

فضا پر شود از نسیمش
طراوت به گلدان بیاید

به لبخند بی روح بابا
روی طاقچه جان بیاید

به آهستگی در بکوبد
و غم ها به پایان بیاید

می آید -خودش گفته- حتی
اگر برف و بوران بیاید

اگر از زمین و زمان سنگ
اگر سیل و توفان بیاید

می آید -خودش گفته- شاید
که بعد از زمستان بیاید

ولی باز دلشوره دارم
زمستان کماکان بیاید

کجایی در این سوز سرما؟
اگر برف و بوران بیاید؟

اگر سرپناهی نباشد؟
اگر سیل و توفان بیاید؟...

می آید می آید ولی کاش
که قدری شتابان بیاید...

چهل جمکران نذر کردم
عزیزم به کنعان بیاید

هوا از دوشنبه گرفته ست
خدا جمعه باران بیاید

در پیِ ردِّ خودم از همه جا دل کندم
چمدان را که پُر از خاطره شد می بندم
میدوم تا برسم فاصله دارم با خود
زندگی رفت به حیرت زده ها مانندم
میکشم دست خودم را که نگیرم دستم
چون خودآزارم و با حادثه خویشاوندم
من طلبکار جهانم که چرا زندان است
به دوتا بال و کمی معجزه حاجتمندم
میروم گاه به دیدار خودم با یک گل
دردم اینست که یک خار شده همبندم
سرخیِ صورت من از دَمِ یک سیلی بود
اشک سِیلی شد و قاتی شده با لبخندم
وقت رفتن شد و باید به حسابم برسم
با خودم چندم و با دوروبری ها چندم

آویزه به تاک
تا که آغشته بخاک تو کنم چشمم را
سر هر جاده مغاک تو کنم چشمم را
ای فدای تو، اگر مهلت همراهی بود
پیش پای تو هلاک تو کنم چشمم را
خون دل را زپس دیده برون اندازم
لایق چهره ی پاک تو کنم چشمم را
بردَرَم پیرهن خویش که با آمدن ات
شاهد دامن چاک تو کنم چشمم را
تا بهار آید و دُردیکش جام تو شوم
باید آویزه به تاک تو کنم چشمم را
آرزو دارم اگر فرصت عمری باقیست
راهی کوی و پلاک تو کنم چشمم را
ندبه خوانم ز تو با هر غزل معصومی
باَبی اَنتَ فِداک...تو کنم چشمم را

رنگین کمان شهر
پیچیده عطر آمدن ات در میان شهر
شوقی دگر گرفته بخود آسمان  شهر
مردم دو باره نام تو را جآر می زنند
ای نازنین همای بلند آشیان شهر
گلبانگ خوب آمدنت را شنیده ایم
در لا به لای زمزمه های نهان شهر
صبح و سحر ز نام تو فواره می زند
ای بهترین بهانه و شیرین بیان شهر
پر گشته واژه واژه ام از شوق انتظار
لبریز نام خوب تو شد بیکران شهر
اوراق دفترم همه پروانه گشته وُ -
در اشتیاق روی تو ورد و زبان شهر
اینک بیا که گاه دمیدن رسیده است
ای آفتاب لحظه ی رنگین کمان شهر
معصومی عاقبت نظری می کند به ما
از مشرق مناره ی گوهر نشان شهر







 

نازنینی که دلت با دل من دمساز است

یادبود شهید مدافع حرم   علی سعد

امشب دلم از یاد تو ای دوست چه تنگ است !
از قافله ماندم ‌ که مرا  مرکب لنگ ‌است
گفتی بروم ‌تا به حرم دست نیابند
با آمدنت بانگ زدی: خیز! که جنگ است !
مشغول خدا بود علی   ما سرمان گرم
این مُهر که بر تارک ما هست  ز ننگ‌است
سرگرم گناهیم  اسیران بلاییم
ای وای از این دل که بسی سخت چو  سنگ  است
از نام و نشان چشم  بپوش ای دل غافل!
بی رنگ شوی بهتر از این نام و رنگ است
" مهدی " تو شبی دست به دامان دعا شو !
تا فرصت اشک است و جوانیت به چنگ است
🌷مهدی موسایی  دزفول
سه شنبه ۲۷ فروردین ۱۳۹۸ 🌷

 

بگیری سراغ ما
با هر بهانه تازه شود سوز داغ ما
ای سرو قامت ات غزل اشتیاق ما
آیا شود که صبح سحر با خود آورد
عطری ز بوی زلف تو در کوچه باغ ما
بیرون شود ز پرده رخ آسمانی ات
آتش زند وصال تو در طمطراق ما
باشد که از طلیعه اشراقت ای عزیز
رخشانتر از ستاره شوی در محاق ما
یارب چه میشود که بگیرد حلاوتی
از قطره های جام طهورت ایاغ ما
کی میشود که طالع بختی رقم زند
نور امید وصل تو در چهلچراغ ما
روزی که ذره ذره ز خاکم پراکنند...
ای نازنین من، تو بگیری سراغ ما
معصومی از تو با که بگوید که بیگمان
 حرفی ز نام خوب تو باشد بلاغ 

و آن شب که خواب آلود ،
می رفتی...
سرد بود...
شاخه های زندگیم ،
چون بیدی مجنون ،
آنقدر برایت دست تکان دادند و
گریستند ...
تا در گرداب سماع اشکهایم ،
غرق در خلسه ای گس ،
مدهوش شدم و
غمی تب زا ،
شناور بر احساسم ،
بر وجودم چیره گشت و
مرگی بر جانم سرایت کرد!


#سپیده_ط

چشم هایم روبروی چشمهای شاه بود
روی نيزه آه من با آه او همراه بود

آفتاب روز و مهتاب شبم یکجا شدند
روی نی ها پیش هم خورشید بود و ماه بود


مثل بابایم علی دل گويه ام ناگفتنی ست
کاش یک سنگ صبور خسته مثل چاه بود

چون که قدر یک نگین هم در تنش سالم نبود
وقت بوسیدن فقط درپیش من یک راه بود......

قطره ی آبی ز دست آسمان هم سرنخورد
روز عاشورا گمانم آسمان گمراه بود


تشنه بودم خواستم آبی بنوشم نیست آه
دست من از دامن سقايمان کوتاه بود

وای بر این دین و دینداری که در قاموس آن
کشتن فرزند زهرا فی سبیل الله بود

به گمانم کربلا تقسیم هایش عدل داشت
سهم اصغر تیر و سهم ما بدوبیراه بود

دختری هم لحظه های آخر جان دادنش
چشمهایش روبروی چشمهای شاه بود