چهار گوشه ی تکیه را
قل قل
گرفته بود
ابوالفضل علمدار...
حسین سید سالار...
ابوالفضل علمدار...
حسین سید و سالار...
که قاسم
از لبه ی بام به آسمان پرت شد
...
موج های کدام دریا
تو را چگونه فرا می گیرد
که می افتی
و پلک می زنی
مثل دهان ماهی ها؟
سینه ام انحنا گرفت که این ها را بگویم
اما انگار دستم را خوانده بود