نامم را از حافظه ی خاک پاک می کنم

سرانجام
روزی رگ هایم را به هم گره می زنم
و از تاریکنای چاه خودم
می گریزم.
دلم را
-پیچیده در کفنی از الیاف ماه-
به سیاره ای دور دست می فرستم
و نامم را
از حافظه ی خاک
پاک می کنم
و برای شما
-که نگران زندگی هستید-
خانه ای کنار تنهایی ام می سازم.
اگر روزی روزگاری عاشق شُدید،
راه خانه را پیدا خواهید کرد.