یقه ی زندگی ام را کشیده ام بالا

ببخشید از این که حرف خودم را می زنم
من تنهایی ام را اندازه ی خودم دوخته ام
یقه ی زندگی ام را کشیده ام بالا
روی طناب خودم راه رفته ام
ساعتم را
خودم کوک کرده ام و
گذاشته ام زیر سرم
هوای خودم را هم دارم
نگذاشته ام
حرف هایم را بزنند
سال هاست
حواسم را پرت کرده ام گوشه ی کتابخانه ام
نشسته ام
سر از خودم درآورده ام
لطفاً
خودتان را جایِ من نگذارید!