به رســـم بوســـه چنان مست کــن مرا روزی
که فوت کوزه گـــــری را به (مــی ) بیاموزی
چـــه اتفــــاق عجیبــــی ست عاشقــــی ! ناگاه
به خود می آیی و حس می کنی که می سوزی
به هر دری بزن ای اشک تا در این صحــــرا
بـــــــرای روز مبـــــادا نَمــــی ، بینــــدوزی ..
چقـــــدر بی تو زمین خورده ام ! به قامـت من
حریــــر تربـــت خود را چه وقت می دوزی ؟
تو آفتابــــــی و ایـــن از بزرگـــــواری توســت
که شعـــله شعــــله دل ذره را بــیــفـــــروزی ...