تو...حس نکرده ای انبوه بی پناهی را

تو...حس نکرده ای انبوه بی پناهی را
غروب و پرسه زدن بر سر دو راهی را

شیوع یک تب فرسایشی که می فشرد
گلوی نازک احساس بی گناهی را

و خواستن...نتوانستن...ای دل غافل
چگونه می شکند تنگ و هم ماهی را

کنار پنجره یک انتظار می میرد
که بشکند هیجان زیاده خواهی را

غرور لک زده ی دختری که پاره کند
ورق ورق همه تقویم روسیاهی را

تو حس نکرده ای و حس نمی کنی شاید
غروب بی کسی، اندوه بی پناهی را