غزلم نمی خواهد قفسِ تو باشد

می ترسم قفسِ پرنده ای باشم
که طبیعت
آزادش می خواهد
می فهمم
دلت برای شنیدنِ غزلم
تنگ شده
بی تقصیر هم نیستم
تقصیری هم ندارم
غزلم نمی خواهد قفسِ تو باشد
روزی
پرنده ای به غزلم آمد
وسوسه ی قفس شدن اش شدم
پرنده
مثل تو نگاهم می کرد
مثل تو
شگفتا!
تا گریز پرنده
غزلی به سراغم نیامد