با دست های مرگ پژمردند فریادهای آخرینم را

بی باوران، باور نمی کردند اندوه خاکستر نشینم را
با دست های مرگ پژمردند فریادهای آخرینم را

آن روزهای نابسامانی، وقتی که هر جا اشک می رویید
این پلک های خسته خواباندند آشوب چشم آتشینم را

با ریشه هایی تشنه در شنزار، در جست و جوی عشق بودم من
وقتی که داسی در تفِ تردید می خواند آواز وجینم را

شاید اگر آن روز پر ابلیس، نام تو را از یاد می بردم
آن چشم های فتنه ریز آخر بر باد می دادند دینم را

دیگر ز اعماق سکوت من، راهی به دشت سینه هاتان نیست
دیگر نمی فهمند دل هاتان، خون-گریه های واپسینم را

شاید همین امروز یا فردا از شهر غم هاتان سفر کردم
اما زِ یاد خود نخواهم برد آغوش سبز سرزمینم را