همیشه منتظر لحظه ی رها شدنم

همیشه منتظر لحظه ی رها شدنم
خوشا چو صاعقه با ابر هم صدا شدنم

چقدر ساده دلم را ز عشق کوچاندم
خبر نداشتم از فصل بی بها شدنم

خبر ندارد از این دل، کسی که عاشق نیست
کسی که هیچ نمی داند از فنا شدنم

در آستانه ی یک انجماد طاقت سوز
حلول تازه ی مرگ است شوق واشدنم

هنوز ابری ابری است آسمان غزل
از آن سپیده ی با درد آشنا شدنم

دلم چو بغض قفس، وا نمی شود افسوس
اگر چه منتظر لحظه ی رها شدنم!