بگذارید در اندوه شناور باشیم

بگذارید در اندوه شناور باشیم
ساده باشیم و با عشق برادر باشیم

بگذارید که از شاخه فرو افتیم، آه!
قصه ی گم شدن یک گل پرپر باشیم

بگذارید که در آتش نمرودی عشق
ما پسرخوانده ی عصیانگر آذر باشیم

بنشینیم به هم صحبتی دختر گل
از نسیم سخن عشق معطر باشیم

بگذارید که بر شاخه ی غم لانه کنیم
دو قناری، دو چکاوک، دو کبوتر باشیم

نفریبیم نگاه دل روشن بین را
چون غباری که بر آیینه ی باور باشیم

و بکاریم لب باغچه ی دل شمعی
«و در افسون گل سرخ شناور باشیم»