می ترسم از تباهی فردای فاصله!

دنیا دوباره دنیا، دنیا و مشغله
سر می رود دوباره در این شهر حوصله

این اعتکاف هم به سر آمد، تمام شد
پا می نهم به دشت هیاهو، به ولوله

فردا دوباره معصیت آغاز می شود
می گیرد این دل از نفسِ عشق، فاصله

فردا دوباره دغدغه، آشوب، اضطراب
گم می شویم در هیجان مجادله

سهم من از خدا فقط این چند روزه بود
گنجانده ایم آن همه را در مخیّله

این پنج وعده هم که برات بهشت نیست
مقدار آن کم است برای معامله!

من را به خویش وامگذار ای خدای خوب!
می ترسم از تباهی فردای فاصله!