دشت ها لبریز از جذبه ی محزون نواها

آسمان باز است، رویایی و زیباست فضاها
ماه می تابد بر گستره ی سبزِ نماها

دشت پیداست و آوای شبانگاهی صحرا
می وزد از پس گل ها و گیاهان و بناها

شب زلال است و او بر لب این پنجره تنها
دل سپرده است به موسیقی اسرار صداها

دل سپرده است به پیدایش مجذوب مذاهب
به شب آبی کاشی ها در متن طلاها

به زمان های اساطیری ادیان نخستین
به زمان هایی پیش از تپش بانگ دراها

جاده ها سرشار از خاطره ی راه سپاران
دشت ها لبریز از جذبه ی محزون نواها

شب عمیق است مسافر غزلی می خواند باز
و می اندیشد در تابش آغاز نداها

و می اندیشد در حیرت انسان که دویده است
پی این جاذبه های ازلی تا به کجاها

شب صحرا به شبی فلسفه آمیز شبیه است
به شبی شرقی با بارش موزون وداها

آسمان باز است اما غزل پنجره جاری است
چون شب باران بر دامنه ی سبز دعاها

باز می گردم، انگار اذان گفت موذن
همه چیز این جاست! این سمتِ سرانگیز صداها