به مجسمه ی زیرخاکی

ای سنگ! چند بار شده باشد
که دستگاه های حفار
خواب تو را به هم زده اند؟
و چند بار تیغه ی تراکتور
از کنار شقیقه ی تو گذشت؟
اما تو همچنان
خفتی و کشف نشدی
افسانه ات مصون ماند
حال آنکه در سیاهی مغزت
دریا حضور داشت
و خونش از سیاهرگ خاک
فواره کش، به جانب خورشید می جهید...
شاید کسی ندانست ای سنگ خوش تراش
هر بار طی این سده های ملول
دریافتی که تیشه ی کاوشگری، گاوآهن کشاورزی
دارد به خوابگاه تو نزدیک می شود
خوف تو بیشتر بود یا اشتیاق تو...
اما کدام فاجعه قتال تر
از مته ای بلند
که در چشمخانه ی تو فرو رفت
و سال هاست
که نفت خام
از ان فوران می کند