در میان خانه، صاحبخانه را گم کرده ام

امشب از مستی ره میخانه را گم کرده ام
آنقدر مستم که راه خانه را گم کرده ام!

در طواف کعبه می جویم خدا را ای دریغ
در میان خانه، صاحبخانه را گم کرده ام

دست و پای خویش را گم کرده ام از شوق دوست
در کنار یارم و جانانه را گم کرده ام

خال او گم شد میان خرمن گیسوی او
دام را می بینم اما دانه را گم کرده ام

گفت: از زلف پریشانم چه می خواهی؟ بگو
گفتمش: اینجا دل دیوانه را گم کرده ام

شمع را گفتم که: این سان سوختن از بهر چیست؟
گفت: می سوزم چرا «پروانه» را گم کرده ام!