و مثل بغض مي ترکد گوشه ي غزل

توپي سفيد و صورتي اينجا در اين غزل
هي غلت مي خورد، همه ي مردم محل-

فرياد مي زنند: کجا توپ مي رود؟
و بين بچه ها سر آن مي شود جدل

آن وقت مي رسد سر بيتي که کودکي
با چوبدست مي کند آن توپ را بغل:

«من پا ندارم و تو بدردم نمي خوري
اما بيا و دوست من باش لا اقل

باباي من اگر چه فقير است، بد که نيست
چون قول داده پاي مرا مي کند عمل»

مي گريد و مي افتدش از دست توپ و بعد
جا مي خورد به قهقه ي مردم محل

اين توپ پله پله مي افتد ز بيت هام
و مثل بغض مي ترکد گوشه ي غزل