حالی که شادمانه به من دست می دهد
امروز بی بهانه به من دست می دهد
چیزی شبیه زمزمه ی چشمه سارهاست
شوری که از ترانه به من دست می دهد
از جست و خیز قاصدک، این قاصد بهار
احساس یک جوانه به من دست می دهد
این لذّتی که می برم از خنده های صبح
از گریه ی شبانه به من دست می دهد
حسّی غریب، وقت تماشای یک غروب
از دور غمگنانه به من دست می دهد
رنجی که تار می کشد از زخم زخمه ها
از مردم زمانه به من دست می دهد
وقتی که در فضای حرم سِیر می کنم
شوقی کبوترانه به من دست می دهد
در طوف آخر است که احساس می کنم
او از شکاف خانه به من دست می دهد