دوباره آمده ام ای دوباره های خودم
به باغ سبز شما با بهاره های خودم
دوباره آمده ام تا مگر سری بزنم
به آسمان شما با ستاره های خودم
چه روزها که خودم را جویده ام در خویش
چه ها که خورده ام از تکّه پاره های خودم
هنوز شور نخستین تکان آدم را
جدا نکرده ام از استعاره های خودم
در این زمانه ی نیرنگ و ماهواره و رنگ
دلم خوش است به خورشیدواره های خودم
کجاست سمت صراحت؟کجاست سمت وضوح؟
دوباره گم شده ام در اشاره های خودم...