تا کجــــا نانوشتـــــه خواهـم ماند...

دفتری خالــی ام، چه بی معنا
مـانــــده ام درحصـــار خود تنــها

و ســرانگــشت روشـــن بـــاران
خط سبــزی نمــــی کشد اینجا

سطـری از آفتــاب با مــن نیست
و مــرورم نمــی کنـــــد دریـــــا ...

تا کجــــا نانوشتـــــه خواهـم ماند
درکتــــــاب ستــــاره و صحـــــرا

و کسی نیست پشت چشمــانم
و کســــی از قبیـــلـــه ی لیــــلا

چه شـــد آن پا به پای دل رفتــن
چشـم در چشــم روشــن فــردا

چه شــد آن دســت های بــارآور
و چنیــــن پاکشیــــدن از گلـهـــا

و شقــــایـــــق مرا نمی خوانـــد
و صــــدایم نمیـــکنــــــد افــــــرا

پای بـــــــاران نمی رســــد تامن
دست دریــــا نمـــــی زنــــد در را

من چنین نیستم ، نمی خواهم
که بیفتــــم به پای خـــــود از پا ...

و درختــــی نمیشــــود تسلیـــم
آی باران بگیـــــــر دستـــــــم را

برسانــــــم به واپسیــــن لبخنــد
بتکانـــــــم در اولیــــــــن دریــــا....