ای خوشا آنان که نقاشان درد مردم اند

هرچه می خندیم برخی چهره در هم می کشند
خنده را هم با مداد دودی غم می کشند

سرخوشان، از بیم غم دنبال شادی می دوند
لولیان، از فرط شادی، نشئه ی غم می کشند

تاجران، در بیت شان آروغ شرعی می زنند
شاعران در شعرشان آه دمادم می کشند

پشت این بازار ناموزون، ترازودارها
عقل را کم می خرند و عشق را کم می کشند

آخرت جویان،  خدایا! بیشتر دنیایی اند
آخر از چاه زنخدان آب زمزم می کشند

نقش اگر باشد، عزا گویان «حیدر حیدر» اند
نقشه ای باشد اگر، با ابن ملجم می کشند

گول این نقش آفرینان ثناگو را مخور
بیشتر گرسیوزان را شکل رستم می کشند

ای خوشا آنان که نقاشان درد مردم اند
عید را عید و محرم را محرم می کشند