آوارگی کوه و بیابانش آرزوست

آوارگی کوه و بیابانش آرزوست
اما یک دفعه سر و کلّه اش پیدا می شود
وسط شهری که مثل بید می لرزد
زیر پایش
دوری می زند مثل شمر، چرخی می خورد در شهر
یکی این دیوارها را به هوش بیاورد!
یکی آبی بپاشد به صورت این درخت ها!
یکی این آدم ها را بیدار کند!
یکی آب قندی بریزد گلوی این نقشه که پس افتاده
و اسمی یادش نیست!
من که گیر کرده ام در این متن
شرمنده، دستم کوتاه!
تمام شد، گورش را گم کرد
حالا یکی نفس راحتی بکشد!
فقط من می کشم
و این شعر را تمام می کنم