خوشم که هم نفسم با تو هر چه فردا را

بیا و دست بگیر این فتاده از پا را
قسم به عشق که بیچاره کرده ای ما را

از آن شبی که گذشتی ز کوچه باغ دلم
گرفته بوی بهاران تمام دنیا را

من از فروغ دو چشمت شنیده ام غزلی
که برده از دل من شاملو و نیما را

بپرس راز پریشانی مرا از باد
که او به موی تو پیچید این معما را

هر آنکه آمده سوی دلم، بگو برود
تویی که در دل تنگم گرفته ای جا را

اگر چه اهل زمینم ولی خیالی نیست
که در نگاه تو می بینم آسمان ها را

دگر از آن همه دیروزهای بی تو چه غم؟
خوشم که هم نفسم با تو هر چه فردا را

و قول می دهم آدم شوم که می گویند
گرفته پیرهنت رنگ و بوی حوا را