چوم موج، سر به صخره ی غم کوفتم ز درد

خلوت نشین خاطر دیوانه ی منی
افسونگری و گرمیِ افسانه ی منی

بودیم با تو همسفرِ عشق سال ها
ای آشنا نگاه که بیگانه ی منی

هر چند شمعِ بزمِ کسانی ولی هنوز
آتش فروزِ خرمنِ پروانه ی منی

چون موج، سر به صخره ی غم کوفتم ز درد
دور از تو، ای که گوهر یکدانه ی منی

خالی مباد ساغرِ نازت که جاودان
شورافکنی و ساقیِ میخانه ی منی

آنجا که سرگذشتِ غمِ شاعران بُوَد
نازم تو را که گرمیِ افسانه ی منی