قطور و گِرد چون سلطان فهد شد

گذشت از شصت و هشتاد و نود شد
به سرعت از صد و هفتاد رد شد

چنان خورد از هر آن چیزی که می دید
قطور و گِرد چون سلطان فهد شد

شبی درگیر شد با کوچه ای تنگ
پس از یک هفته از آن کوچه رد شد

قدم با هر خیابان آشنا کرد
خیابان شد شلوغ و راه سد شد

نمی دانست غیر از شعر چیزی
گذشت و چیزهایی هم بلد شد

نمی دانم چه پیش آمد که ناگاه
صد و هفتاد پایین رفت و صد شد

همان چاقی که چون سلطان فهد بود
تنش لاغرتر از بشّار اَسد شد

غزل از عشق گفت و شد تنش آب
تمام شعرهایش مستند شد

برای بهترین شعر معاصر
غزل های دل انگیزش سند شد

در این شعر از کسی نامی نبردم
حسین منزوی فهمید، بد شد*



*مرحوم حسین منزوی این شعر را خیلی دوست داشت، یکبار گفت: «تلخی و شیرینی ای دارد که زبان آدم را می بندد.»