من رفتني شدم؛ تو زبان باز كرده‌اي!‌

ساعت دوِ شب است كه با چشم بي ‌رمق
چيزي نشسته‌ام بنويسم بر اين ورق

چيزي كه سال‌هاست تو آن را نگفته‌اي
جز با زبان شاخه گل و جلد زرورق

هر وقت حرف مي‌زدي و سرخ مي‌شدي...
هر وقت مي‌نشست به پيشاني‌ات عرق...

من با زبان شاعري‌ام حرف مي‌زنم
با اين رديف و قافيه‌هاي اجق وجق

اين بار از زبان غزل كاش بشنوي
ديگر دلم به اين همه غم نيست مستحق

من رفتني شدم؛ تو زبان باز كرده‌اي!‌
آن هم فقط همين كه: برو، در پناه حق!