آن روز سرخ، علقمه محراب کوفه شد

چشمان خیس علقمه امواج رود بود
آن روز رود، شاهد کشف و شهود بود

آن روز سرخ، علقمه محراب کوفه شد
در دست ابن‌ملجم میدان، عمود بود

از شوق سجده صالح دین از فراز اسب
برخاک سبز کرب‌و بلا در سجود بود

شکر خدا که راه تماشا گرفت خون
آخر هنوز صورت مادر کبود بود...

این قصه آب می خورد از چشم شور ماه
نسبت به ماه طایفه از بس حسود بود