خدا غم فرستاد، شاعر شدند

بناهای آباد، شاعر شدند
به حُسن خداداد، شاعر شدند

دهان خدایان پُر از شعر شد
پسِ پشتِ اوراد، شاعر شدند

هنوز آن زمان، بیستونی نبود
که شیرین و فرهاد، شاعر شدند

سپس حافظ و سعدی و مولوی
همه  -روحشان شاد- شاعر شدند

گروهی هم البته نارو زدند
و با داد و فریاد، شاعر شدند

گروهی که در عصر ما زیستند
و در دوره ماد، شاعر شدند

در این نیمه شب تا که رد گم کنند
چهل دزد بغداد، شاعر شدند

بسا ناظم بچه مرشد صفت
که بی اذن استاد، شاعر شدند

خلاصه گروهی اسیر زمان
در این عصر آزاد، شاعر شدند

حکیما، تو بر این جوانان مگیر
خدا غم فرستاد، شاعر شدند