از آسمان هم در نمی آید صدا امشب

بیهوده می خوانم تو را، ای ناخدا! امشب
حتی خدا هم رفته است از بینِ ما امشب

حتی اگر خورشید باشی سرنوشتت نیست
جز گم شدن در سرنوشتِ سایه ها امشب

دیروز غوغای سواران بود و بر جا نیست
جز طرح ِ گنگی از هزاران ردّپا امشب

دیدی؟ شهابی بود و تا خورشید...
اما سوخت
آری، سفر بایست، اما تا کجا امشب؟

تنها زمین زنگارپوش رخوتِ شب نیست
از آسمان هم در نمی آید صدا امشب

می دانم، امشب وقتِ خوبی نیست، می دانم
آبستن است، آبستن صد ماجرا امشب

اما دلم –این کودک بی تاب- می خواند:
فردا چرا؟ موعود من! فردا چرا؟ امشب!