باران ببار پنجره ی بسته وا شود
اینجا پرنده ای ست که باید رها شود

تا کی پرنده باشد و دربند و بی دلیل
وامانده ی میان زمین و هوا شود

درد زمان، بلای زمین، ریخت در دلش
تا هیأت مجسم درد و بلا شود

زل می زند به آبی آن دورها مگر
قدری از این سیاه مداوم جدا شود

می داند او که این همه دیگر غریب نیست
روزی اگر پرنده ی آن دورها شود
::
حالا ببین در این همه غربت چه می کشد
انسان اگر پرنده ی این ماجرا شود

پرنده های درونم چقدر غمگینند
پرنده ها که از این پس تو را نمی بینند

نشسته اند که شاید دوباره برگردی
و از سخاوت دست تو دانه برچینند

چقدر، هر که بیاید گمان کنند تویی؟
سپید پر بزنند و سیاه بنشینند

بیا مقابل چشمان شاعرم بنشین
که خنده های تو زیباترین مضامینند
::
بهار و رحمت عام است و آسمان آبی ست
پرنده های من اما هنوز غمگینند