من ...
در آرامستانی زندگی می کنم !
که رخساره های چشم نواز
سنگ مزاری زیباست ...
گمارده بر حفره ی سیاه قلبِ آدمها .

آرشید

هوا سرد است ...
و می سوزانم زمستان را ...
در کوره ی انتظار تو .

آرشید

ذهنم ...
همچون بایگانی متروک یک عکاسخانه ی قدیمی
پرشده از سیاه و سپیدِ روزگار بی تو .

آرشید

برداشت از http://arshidart.blog.ir/

دلتنگ ترم !
از باغبانی ...
که از میراث رنگین رنج سالیان
تنها برگهای زرد خزان ...
بر غربت سیاه مزارش می نشست .

آرشید

برداشت از http://arshidart.blog.ir/

نمیدانم ...
از کدامین نقطه ی این گوی چرخان خاکی
به قنوت آسمان می نگری
که هر لحظه در بلند ترین ماذنه ی سرزمین قلبم
اذان می گویند ...
به افق آرامش چشمان تو .


آرشید

گم می شوم ...
در ابهام سبز جاده ای
که به انبوه جنگل خیال تو می رسد .

آرشید

فرجام تمام ریلها
رفتن ها و رسیدن ها ...
ایستگاهی متروک است
آرمیده بر قلمرو انزوای حوصله ای ابدی ...
در شکیب سکوت پرنده ای بی آشیانه ...
که غرق می شود
در تالاب سکون قطارهای پوسیده .


آرشید

برداشت از http://arshidart.blog.ir/

آرام و عمیق نمی خوابم ...
همچون درختی آرمیده در پیله ی خواب زمستانی ...
که پناهگاه انزوای سرد پرنده ای کوچک است ...
در تهیگاه قلبِ خاموش پیکر خویش .


آرشید


پرنده ی کوچک ...
قلب همیشه بهار کهن درخت پیر بود

تنها تو مانده ای ...
در سر زمین سرد قلبم
و من می ترسم
از زوزه های هار گرگهای وسوسه ...

آرشید

برداشت از http://arshidart.blog.ir/

در کنار پرده ی قلبم نشستی نازنین

راز پنهان مرا آهی هویدا می کند .

آرشید

همه را شکست
و مرا بیشتر ...

حال ، تا ابد ...
مرا بتی می شناسند
از تبار همان تبر
که او بر دوشم نهاده بود .


آرشید

وقتی گفتی بخوان
جاری شد بر قلبم :
خواندن نمی دانم !
و در تنگنای آن خلوت بارانی...
تنها فرشته ای
که مرا به " رسالت عشق " مبعوث می کرد ...
رنگین کمان نگاه تو بود .


آرشید

برداشت از http://arshidart.blog.ir/

ایستاده ای ...
جایی میان زمان و نور ...

تا هنگامه ای که باز می ایستد
قلبِ ساعت خورشیدی من ...
از همراهی ...
با ضرباهنگِ سیالِ لحظه ها .

آرشید

مرا بخوان !
من از ابهامی تلخ ...
خزیده بر انزوای سرابِ نقطه چین های ته نشین شده ...
در انتهای سطر می آیم .

آرشید

تازه خواهی ماند
چون داغی ابدی
بر پیشانی تنور ندامت ...
این روزها ...
با نان خاطره های سوخته
از زندگی سیر می شوم .

آرشید

من رها کردم
دستانِ لیزِ پرتگاهی را ...
که در کنار قله ...
به کمینِ گامهای فاتح تو نشسته بود !

آرشید