از میان گونه های شعر آیینی و ولایی آنچه در این سال ها تشخص بیشتری یافته؛ شعر هیئت است.
شعر هیئت را می توان پرمخاطب ترین گونه ی شعر در کشور دانست که در بعضی ایام خاص در سال مخاطب حتی هفتاد میلیونی دارد.
شعر هیئت بر اساس یک نظام عرضه و تقاضا برای تأمین محتوای هیئات مذهبی و بیشتر در قالب مدح و مرثیه تولید می شود. از آنجا که در این سال ها رشد کمّی محافل مذهبی با سرعت پر شتابی همراه بوده است و به دلیل تمایل مدیران محافل و ذاکرین اهل بیت به استفاده از تولیدات انحصاری خود هیئت؛ شاهد تولید حجم انبوهی شعر و نوحه ی هیئت هستیم.
همین نیاز به تولید حجم انبوه شعر باعث شده که گاهی توقع کیفی از شعر هیئت پایین بیاید و حتی بعضی قائل به این شوند که شعر هیئت را نباید با هیچ شعر دیگری مقایسه کرد و نیازی به رعایت بسیاری الزامات شاعری در شعر هیئت نیست. طبق این دیدگاه شعر هیئت گاهی در حد نظم تنزل پیدا می کند.
در این بین صاحبنظرانی هم هستند که در ضمن پذیرش تفاوت های الزامات شعر هیئت با دیگر گونه های شعر، معتقدند شعر هیئت علاوه بر الزامات شعری متداول باید الزامات دیگری هم داشته باشد و بنابراین دیدگاه توقعی که از شعر هیئت می رود چیزی فراتر از گونه های دیگر شعر است.
با توجه به این که شعر هیئت از معدود گونه های شعری است که توانسته است مخاطب وسیع مردمی پیدا کند و بیشترین ارتباط را با جامعه داشته باشد می توان گفت که از الزامات این شعر به کارگیری زبان سهل ممتنع، استفاده ی وسیع از اصطلاحات و فرهنگ عامیانه و تسلط شاعر بر منابع متقن اعتقادی و تاریخی شیعی است.