دلم گرفته، هوای بهار کرده دلم

دلم گرفته، هوای بهار کرده دلم
هوای گریه ی بی اختیار کرده دلم

رها کن از لب بام آن دو بافه گیسو را
هوای یک شب دنباله دار کرده دلم

بیا! بیا! که برای سرودن بیتی
هزار واژه ی خونین قطار کرده دلم

به هر تپش که نفس تازه می کند، باری
مرا به زیستن امیدوار کرده دلم

کنون که آخر پیری! نمانده دندانی
غزال خوش خط و خالی شکار کرده دلم

بخند! ای لب خونین! لب ترک خورده!
دلم شکسته، هوای انار کرده دلم