یک نفس عمری دویدم تا خودم

یک نفس عمری دویدم تا خودم
هیچ کس با من نبود الاّ خودم

«من اگر من نیستم، پس کیستم؟»
در تمام راه گفتم با خودم

عاقبت در گنگ بُهتی یافتم
ردّ آن پیدای پنهان را خودم

کاش می پرسید از آن ناشناس
«کیستی؟مردی غریبه یا خودم»

آه ای من! ای منِ مرموز من!
هیچ کس نشناختت حتی خودم