در این مغاک، فراموش شد مرام شما

اگر چه راه نبرد آسمان به بام شما
غریب مانده به روی زمین کلام شما

امام ظاهر و باطن! که صبح روز ازل
زده است ملک ابد را خدا به نام شما

ببین که بنده ی دنیا شدیم و بندی خاک
در این مغاک، فراموش شد مرام شما

دمی ز حنجر نهج البلاغه هم نرسید
به گوش خیل کران نعره ی مدام شما

چه خیزد آخر از این جسم های پوشالی
به جز تلفظ بی روح «عین» و«لام» شما؟

امیر ملک دل و جان! دمی نگاهم کن
که مرده زنده شود با نمی ز جام شما

تمام مردم شهرم خداپرست شوند
گر از حوالی ما بگذرد غلام شما

قسم به وعده ی شیرین «من یَمُت یَرنی»*
که ایستاده بمیرم به احترام شما

خبر رسید که از راه می رسد موعود
به دست اوست همان تیغ بی نیام شما


*هرکس بمیرد مرا می بیند.