مولا بیا! نه! کوفه مگر مهربان شده است؟

آن باد داغ دیده دوباره وزان شده است
این خاک زخم خورده، پریشان از آن شده است
آتش به عمر معرکه گیران ماتمت!
انگار باز مرثیه ی آب، نان شده است
نامت چه کرده-مولا- با بغض واژه ها؟
کاین گونه خون ز دیده ی شعرم روان شده است
مبدأ: مدینه
مقصد: کوفه
مگر دلی
نامه نوشته، با دل تو همْ زبان شده است؟
از: کوفیان
به: پور رسول خدا، حسین
مولا بیا!
نه! کوفه مگر مهربان شده است؟!
مولا میا! به غربت آیینه ها قسم!
آه از غمی که شادی آهنگران شده است!
حرکت...ادامه...کرب و بلا...چند آه بعد
احساس می کنی که زمین، آسمان شده است
ای نقطه! حرف! واژه! قلم! دل!...وضو بگیر
روز دهم...
امام شهیدان! اذان شده است
قد قامتت بلند که اینک نماز ظهر!
جمعی نگاه دار تو ای راز سر به مهر!
آنک قیام خون خدا میر ماست این
الله اکبر!
آری تکبیر ماست این
آری، چشمان او تلاوت آیات مکی اند
الحمدُ...
شکر! -کرب و بلا! -میر ماست این
اکبر...رکوع...هان! به کمان دارها بگو:
ای داغ بر جبین شما! تیر ماست این
بوی قیام می دهد این سجده، گوش کن...
سبحان ربّی...
اشک نه! شمشیر ماست این
برخیز اگرچه تشنه...
بحولِ...
خدای من!
دریا شده فرات؟...
نه! تصویر ماست این
عباس را ببین چه قنوتی گرفته است...!
شمشیرشان کجاست؟علمگیر ماست این
تیر سه شعبه نیست که از خیمه می رسد
شور دعای کودک بی شیر ماست این
ای نعل های نو! همه تن در تشهدیم
سر...
السلامُ...
نیزه!...
تقدیر ماست این
بعد از نماز ظهر تو، «تعقیب» دیدنی است
هنگام عصر، بوی خوش سیب دیدنی است
روشن ترین دمی که خدا آفرید بود
روزی که شب دوباره شبیه اش ندید بود
لب تشنه بود قبله؛ عدو، دائم الوضو
جز این از آن شقاوت کوفی بعید بود...
بعد از نماز ظهر و پیش از امام عصر
جانی که میهمان خدا شد«سعید» بود*
جسمی پر از نشانه ی ایمان و کفر داشت
رویش اگر چه سرخ، در آن دم سپید بود
بر دل-دلیر- آن که از این دست، پاگذاشت
بر تن-فروتن- آن که چنین خط کشیده بود
«عَمروبن قرظه» نیز در آشوب اشقیا**
با عشق ایستاد...که او هم سعید بود
دلدار در تشهد و دل در شهادتین...
این واپسین ترنّم چندین شهید بود
راوی به کوری همه ی تیرها نوشت:
چشم امام، بدرقه شان کرد تا بهشت



*سعید بن عبدالله حنفی از شهیدان نماز ظهر عاشورا
**عمروبن قرظه انصاری از شهیدان نماز ظهر عاشورا