لطفاً از این غزل کمی آهسته بگذرید!

لطفاً از این غزل کمی آهسته بگذرید!
و شال و چتر و چکمه، با خود بیاورید!

وقتی که برف، درّه ی این سطر را گرفت؛
احساس می کنید، که انگار مرده اید

حالا چراغ را که نوشتم برای خود
در برف چند چادر کوچک به پا کنید

در سطر بعد من به شما قول می دهم؛
حدّ اقل به کلبه ای آرام می رسید

حالا فقط اجازه دهید آخر غزل
من از شما جدا بشوم، گرچه بی امید

این سطر را، برای خودم، گریه می کنم؛
غمگین تر از تصوّر یک قفل بی کلید

برفی که هی از اوّل این متن آمده است؛
حالا تمام شعر مرا می کند سفید