از نیکوان دهر گسستن نمی توان

عمری به پای توبه نشستن نمی توان
وین تلخ تر که توبه شکستن نمی توان

هم جام باده هم دل محروم محتسب
پیداست کز دو جاذبه جستن نمی توان

با دوست عهد الف به تقدیر عقل و عشق
بستن نمی توان و نبستن نمی توان

گاهی که منجنیق فلک سنگ می زند
بر بام روزگار نشستن نمی توان

ای دل به زلف یار مپیچ این قدر به جهد
کز دامگاه حادثه رستن نمی توان

از بار عقل، خسته بماناد گردنی
کان را به تیغ عشق تو خستن نمی توان

از عالمی گسسته معلم به جهد ولیک
از نیکوان دهر گسستن نمی توان