سنگ می ریخت به ما ابر بلا تا دم صبح

دوش با یاد تو لیک از تو جدا تا دم صبح
گریه کردیم من و شمع، بُتا تا دم صبح

دور از جان تو ای دوست که دیشب بی تو
سنگ می ریخت به ما ابر بلا تا دم صبح

یاد آن شب که به هم سلسله جنبان بودند
شانه و دست من و باد صبا تا دم صبح

بر سرم دوش ز هجران تو کوکب می ریخت
شب جدا، شمع جدا، دیده جدا، تا دم صبح

نه همین دوش که عمری است معلم! شبها
گریه کردم به خداییّ خدا تا دم صبح