باز ترس دارم اینکه کم بیاورم به روز امتحان

از کجا شروع می شوی؟ سرود بی کران ناگهان!
روز و شب غمی نشسته در نگاه های آسمان

در کدام سو و سوره؟ در کدام آیه، آینه؟
در کجا بخوانمت؟ نماز کافران! ترانه ی پیمبران!

فصل، فصل بازی است روز و شب مجازی است
بی تو خالی است دست سبز از بهار و زرد از خزان

تا چه ها رسید؟! تبر؟ نه ، شاخ و برگ بیشتر
ما به راهت ایستاده، مثل سروی از یقین و بیدی از گمان

این منم که خو گرفته با ندیدنت، نبودنت ببین!
من که سال های سال بوده ام بدین نشان

از وجود من ترانه ای بساز، خسته ام، شکسته ام
بس که چشم دوختم به شعرهای این و آن

بس که چشم دوختم به این ستاره های سوت و کور
بس که چشم...خنده می کند دهان و زخم می زند زبان

مرگ های پیش از این مرا نبرده اند، تا بخوانی ام
خواب دیده ام شهید می شوند جبهه جبهه شاعران

حرف های مانده نگفته را، ز بس که صبر کرده ام
سینه جوش می زند، شبیه چاه کوفه، چاه جمکران

با تمام عشق ها، نه با تمام این سیاه مشق ها
باز ترس دارم اینکه کم بیاورم به روز امتحان