واژه در واژه نگاهش غزل و رویا بود

موج در موج نگاهش غم ماهی ها بود
دلش آیینه لب تشنگی دریا بود

عشق را در عطش برکه و باران می دید
واژه در واژه نگاهش غزل و رویا بود

ماورای من و تو مرغ دلش پر می زد
گر چه یک روز و دو شب هم نفس با ما بود

چشم او غربت شب های شهیدان را داشت
در نگاهش خطی از کرب و بلا پیدا بود

دیدمش قافیه در قافیه پرپر زد و رفت
غزلی سرخ که با مطلع عاشورا بود