تا ندانند کی ام سنگ به آیینه زدم

دست در حبل ولای دل بی کینه زدم
لب فرو بستم و داغی دو سه بر سینه زدم

خنجر قهر به کین دل مألوف کشید
بوسه ی حوصله بر الفت دیرینه زدم

راز دل را به کمین، دیده ی غمّازی بود
مُهر بر در زدم و قفل به گنجینه زدم

شهرتی داشتم از خویش معلم! در شهر
رفتم و سنگ بر این ساغر زرّینه زدم

سرّ من را چو از آیینه سخن چین تر نیست
تا ندانند کی ام سنگ به آیینه زدم