نشسته حضرت طوفان نوح در جانم
به بي قراري روباه در زمستانم
خوشا ملامت مردم، بگو! بلند بگو!
که اهل طعنه بدانند من پريشانم
چهار زنبق وحشي نشسته در نفسم
هزار چشمه ي بي وقفه در گريبانم
پس از خليفه ي ماضي که درگذشت و گذاشت
به نام چشم تو در خانه خطبه مي خوانم
تويي که در سکناتم به رعشه سرگرمي،
شتاب کن که سراسيمه رو به پايانم
بهار با هيجاني شگفت آمده است
اگر مرا بتکاني هزار دستانم
هنوز منتظرم آن چنان که ساعت ها
به فال قهوه ي عصرانه خيره مي مانم
مبارک است، بگو هفت شاخه گل بخرند
بگو سپيد نباشد، چرا نمي دانم