شعر در خلوت شاعرانه ی شاعر متولد می شود و آیینه ی درون شاعر است. شعر هیئت نیز از این دایره خارج نیست جز این که شاعر هیئت معمولاً تعامل مستمری با مداح یا کسی که قرار است شعر را اجرا کند؛ دارد. ذائقه و خواسته ها و ملاحظات مداح ناخودآگاه در شعر شاعر هیئت تأثیر می گذارد و چه بسا در خلوت شاعر نیز همواره مداح پیش چشم او حاضر باشد. این تعامل اگر از یک چهارچوب تعریف شده و منطقی پیروی کند می تواند هم به ارتقای شعر و هم به ارتقای مداحی و هم به ارتقای هیئت بیانجامد اما معمولا این اتفاق به عکس می افتد. گاهی مداح ملاحظاتی را به شاعر تحمیل می کند که پرداختن به آن وظیفه ی شعر نیست بلکه وظیفه ی خود مداح است. از نظر بسیاری از شعرای هیئت شعر خوب شعری است که فلان مداح خوب آن را بپسندد حال آنکه مداحی و شاعری دو هنر جداگانه هستند و یک مداح خوب الزاما نمی تواند شعرشناس خوبی باشد و نظر مثبت یا منفی او درباره ی شعر الزاما درست نیست.
شاعر هیئت باید بداند که درباره ی شعر او باید ابتدا یک شاعر اظهار نظر کند. مداح می تواند بخشی از شعر را که مناسب می داند بخواند و بخشی را نخواند اما نمی تواند شاعر را وادار به تغییر در شعر کند.
مداح و شاعر باید بدانند که شعر و قول فلان مداح سند تاریخی نیست و هر یک از این دو باید مطالعات تاریخی داشته باشند. بسیار پیش امده که از مداحی پرسیده می شود فلان روضه ی تو چه سندی دارد و جواب می دهد سندش فلان شعر است و از شاعر می پرسند سند شعر تو چیست می گوید حرف فلان روضه خوان...
برای یک شاعر اهل بیت زیبا نیست که به شاعر فلان مداح معروف باشد. مداح هم نباید شاعر را به انحصار خود درآورد و این تفکر که برای هر جلسه باید چندین شعر و سبک و نوحه ی مختص به همان جلسه تولید شود بسیار قابل نقد است. این تفکر منجر به تولید حجم انبوهی شعر یکبار مصرف شده است. شاعر که می داند هفته ی آینده موظف است شعر جدیدی تولید کند برای تولید یک اثر محکم و ماندگار به خود زحمت نمی دهد....