سلام. در راستای جریان خوبی که اقای حاج حسینی برای تقویت شعر اعضا راه انداخته اند، یک غزل قدیمی رو میگذارم. لطفا نقد کنید. نقد ندارید نسیه هم قبوله :) ممنون میشم
گاه در رفت و آمدم با خود
مثل دریا مُردّدم با خود
حالتی بین ماندن و رفتن
پُر ز جزر و پر از مَدَم با خود
مثل یک ماهی ِ پریده ز تُنگ
مملو از مرز بی حدم با خود
گاه طوفانی ام گهی آرام
گاه خوب و گهی بدم با خود
هم پر از ازدحام و هم تنها
من پر از جمع مفردم با خود
جاده ای که همیشه در راه است
مبدئی سوی مقصدم با خود...