دلم شوق ترنم داشت، اما...
هوای یک تبسم داشت، اما...

همه دریا دلان رفتند، آن شب
دل من هم تلاطم داشت، اما...

 

آن شب... شب حمله، قدمت موزون بود
انگار که پايت از زمين بيرون بود
حق داشتي از شهر خودت دل بکني
ليلاي تو در جزيره ي مجنون بود

 

دیگر آن شب ها نمی آیند، لحظه های از خدا سرشار
مردهای کربلای پنج، دردهای کربلای چار

بعد از آن مردان پولادین، مانده بر دوشم سری سنگین
زیر پایم شد زمین خالی، آسمان شد بر سرم آوار

اندک اندک عاشقان رفتند، اندک اندک عشق تنها ماند
کم کم این دل هم ز پا افتاد، کم کم این آیینه شد زنگار

شعله شعله آتشی جان سوز، می چکد بر سینه ام امروز
بسته ی دنیایم این دنیا، خسته ی تکرارم این تکرار

یک شلمچه خسته ام از خود، چند فکّه غرق اندوهم
این همه آوار را ای درد! یک سحر از شانه ام بردار
 

دلم از قصه مالامال مانده ست
دچار روز و ماه و سال مانده ست

تو را با گریه خواندم برنگشتی
زبان گریه هایم لال مانده ست

 

من و خاک
من و شوق پرواز در آسمانی که آبی
من و دست هایی که مأیوس
و ناگاه
پس از انفجاری که موجی از اعجاز
من و خاک
من و دست هایی که انگار
دو بال بدون پرنده در آن آّی محض
 

گرچه نه پلاک و نه جسد می بینیم
بعد از تو هنوز مستند می بینیم

دیگر خبر از روایت فتحت نیست
هر هفته دوشنبه ها نود می بینیم

رایت شوکت مسلمانی
سیف دین قاسم سلیمانی

قاصم کفر و سیف اسلامی
رسته جان از خودی و خودکامی

ای پس‌افکند قرنها عظمت
دشمنت خاک باد در قدمت

خه بنام ایزد حاج قاسم گُرد
پهلو پارسی و خوزی و كُرد

یادگار شجاعت چمران
شاهد حصر و بدر و حاج عمران

ببر اروند و شیر خرمشهر
از دفاع و جهاد و جنگت بهر

ای سپهدار پور ایرانی
خاشه دیده انیرانی

سیف دینی تو و صلاح‌الدین
از در فتحی و فلاح‌الدین

ای امیر سپاه و فرمانده
خصمت از صولت تو درمانده

مرزبان سوادِ آئش باش
تر تراش درخت داعش باش

ای دلت پاسدار شرزه باغ
تر درو کن گیاه هرزه باغ

تا مبادا کَشن شود روزی
تِلو پور پَشن شود روزی

به مَهل كٌنده گَچف گردد
دشمن مشهد و نجف گردد

کاش با توبه پاکدین به فَقُم
باز خیزد به قصد عزت قم

تا به دیدار مهدی موعود
شیعه مرتضا بسوزد عود

کار دین از خدم به کام شود
حجت مصطفا تمام شود

تا در آید عیان ز در آقا
در قدومش فغان شود غوغا

خان شود مست اسم اعظم او
جان عالم فدای مقدم او

دریغ است در آرزو ماندن ما
خوشا از لب او، فراخواندن ما

بهاری می‌آید... بهاری می‌آید
جهان است و اسفند سوزاندن ما

شهابیم و پیغامی از صبح داریم
که شب حرص دارد به تاراندن ما

شکوه حیاتیم و این مُرده‌ماران
ندارند قدرت به میراندن ما

شهادت بده ای شهادت! «که بودیم؟»
غریبیم و  با تو شناساندن ما

برو جوهر از خون بیاور که سخت است
به دنیای امروز فهماندن ما

دو دست خالی ام را با خودش برد
غم و خوشحالی ام را با خودش برد

مترسک بودم و گنجشک خیسی
دل پوشالی ام را با خودش برد

 

دیوار
دیوار
دیوار
می ترسم
دیوارها
بالاتر بروند
آن قدر که
دیگر خواب شهیدی را نبینم
و
صدای
گریه های هر شب زنی را
نشنوم
که هنوز
کوچه را آب و جارو می زند
و
سال تحویل
در امامزاده احمد
نذر می کند
که مردش بیاید...
همه ی این هجده سال...
دیوار
دیوار
دیوار
در شمعدانی ها
عکس پروانه ای است
که هنوز
حجله اش سیاه است
و پشت پنجره
صدای گنجشکی است
که
آشیانه اش در گلوله باران...
دیوار
دیوار
دیوار
کسی ده سال
در ICU
به کما رفته است
و من
دیگر صدای قلبش را
نمی شنوم...
پشت این دیوارها
و ترافیک...
هنوز چراغ ها قرمزند!!

 

درِ ِ این باغ را گیرم که بستند
کلیدش را چرا -یارب- شکستند
              فرید

 

هر چه ترانــــه های کهن جانگدازتر
افسانــه ی شهادت تــو دلنـــــواز تر

خونی شریف، جوهر سطر رگان توست
از عشق های کهنه هم اسطـوره ساز تر

هستــی ّ و نیستـــی کلماتــــی ندیده اند
از مستــــی و تــــو پاک تر و پاک باز تر

با رد پـــا نوشتــــی: "باید به جاده زد
هر چـــه نیازمند تــــر و بــی نیاز تر"

صد مثنوی نوشنی و سطری نوشته شد
تا سُکـــــرهای ناب بماننــــد راز تر

.. هر روز، قصه ی تو جهان را گرفته است
گیســـــوی ماجـــرا شده هـــر شب دراز تر

این باغ، "بسته" نیست..کلیدش شکسته نیست
برعکــــس، این دریچــــه شده باز و بازتر

من، "باز" دیده ام در این باغ سبــــز را
هر بار مُهــــر تر شده و جانمــــاز تر...

 

من و راه
و هرم عطش زیر باران آتش
و یک برکه ی سبز آن سوی امواج
من و سرنوشتی زمین گیر
من و گام هایی که بی من به آن سو رسیدند
و این سو
من و ردّپایم
دو خط بلند موازی

دقیقاً ساعتی پیش از غروب روز آخر بود
هوا ابری و تو بارانی و چشمان من تر بود

به جای دست من در دست‌های تو تفنگی سرد
به جای دست تو در دست من سرمای آذر بود

به هم دستان خود را از خجالت می‌فشردم سخت
برای گفتن حرفی که از جرأت فراتر بود

برای گفتن «دلتنگ خواهم شد» که می‌دانم
اگر می‌گفتمش از سوز آن قلب تو پرپر بود

نگفتم، سر به زیر انداختم آن روزها آخر
جدایی‌ها در اوج عاشقی رزقی مقدر بود

صلاحت بود چشمانت به چشمی دل نبندد آه
نگاهم چکمه‌هایت را به جای چشمت از بر بود

دلم می‌خواست از چشمت بخوانم حرف‌هایت را
تو هم آیا نگاهت مثل من دریای احمر بود؟

لبت را می‌شنیدم وقتِ شوخی‌های بغض آلود
که بر آن خنده‌های مصحلت‌آمیز و مضطر بود

به خنده گفت بادمجان بم آفت ندارد که
ولی حرفِ دلِ آشوب تو یک چیز دیگر بود

خطر کردم سرم را اندکی بالاتر آوردم
ترازِ تشنگی در چشم‌های ما برابر بود

نگاهم کردی و بستی به یک لحظه به رگبارم
دلم یک زخمیِ تنها و چشمانت دو لشکر بود

تو آخر آنقدر جذاب بودی، قد و بالایت
نمی‌دانی در آن پیراهن جبهه چه دلبر بود

دلم لرزید لبخندی به لب‌هایم نشست و بعد
وداعت خنده‌ام را بر لبانم کشت خنجر بود

اذان گفتند گفتی راهی والفجر خواهی شد
اذان بود و از آن رو رمزمان الله اکبر بود

تو رفتی و اذان هر روز با من از تو می‌گوید
خبر یک بار و ترکش‌های خونبارش مکرر بود
 

به یاد روزهای سخت اما خوش کشورم

 

آن روزها دیوار هم تعبیری از در بود
در آسمان چیزی که پر می زد، کبوتر بود

پسکوچه ها در عطر قرآن چفیه می بستند
در کوچه ها هر عابری با تو برادر بود

تقویم و درس و زندگی ، رنگ حسینی داشت
هر روزمان با روز عاشورا برابر بود

نه حرص بود و نه تکاثر...عشق بود و عشق
دست دعا  سرچشمه ی جوشان کوثر بود

از شهر مرگی رد نمی شد.. در عوض تا بود
حرف شهادت بود و آن هم شادی آور بود

تو زنده بودی..چهره ات را خوب یادم هست
تسبیح دستت داشتی و گونه ات تر بود

آن روز بارانی تو قرآن خواندی و رفتی
لبخند بر لب داشتی و بار آخر بود

این، بار آخربود که می دیدمت آری...
لبخندت انگار از همیشه آشناتر بود

با عشق بالا رفتی و با عشق برگشتی
برگشتی و اسم تو روی سنگ مرمر بود

امروز هم اسم تو روی کوچه ی ما هست
اما زمانه کاش فردا طور دیگر بود

ای کاش فردا روزهای رفته بر می گشت
جای تفنگ این بار در دستت کبوتر بود

تو گفته بودی راه فردا راه دشواری ست
تو رفته بودی و .. صدا.. در گوش سنگر بود

 

و آن کسی که به قالیچه خفت زد، زن بود
تمام طرح پر از رنگ‌های روشن بود

تمام طرح پر از رنگ‌های روشن... نه!
چراغ سنگر فرمانده بود، روشن بود

نگاه کرد به نقشه، به دار یک نخ بست
گذاشت دست بر آن خط که مرز دشمن بود

گره کنار گره چید و نقش یک گل بافت
و نقشه، چیدن سربازهای میهن بود

و بافت بر سر هم هی ردیف رج‌ها را
درون خاک خودی، وقت صف کشیدن بود

و خورد بر سر گلبوته ضربه‌ی دفتین
نه! آنچه خورد زمین بمب بمب‌افکن بود

و در زمینه‌ی خاکی مدام گل می‌بافت
وطن وجب به وجب میزبان یک تن بود

گذاشت قیچی خود را، برید نخ ها را
که خط سرخ بر آن خاک خون گردن بود 

تمام شد قالی، پای دار خوابش برد
غزل روایتی از پایداری زن بود
 

تو را به اوج آسمان می برند
ملائک با بال هاشان
دوربین اما
تنها عبور شهابی را ثبت کرده است

پرنده رفت و نیامد پرنده بال نداشت
پرنده آمدنش دیگر احتمال نداشت

پرنده در افقی ناتمام گم شده بود
و مادر از  غم او روز و ماه و سال نداشت

هوای کوچه پس از او همیشه ابری بود
و بعد از او، پدر آرامش خیال نداشت

پرنده، آه چنان عاشق پریدن بود
که قدر دست تکان دادنی مجال نداشت

خبر رسید که می آورند چلچله را
همان پرنده که چیزی به جز مدال نداشت

چقدر ساده و آرام و سبز آوردند
جنازه ای که لباس و کلاه و شال نداشت

بزرگ بود و بزرگ از میانمان پر زد
اگر چه جبهه که می رفت سن و سال نداشت

ای غریب!
بی نشانه نیستی
لاله ها نشانه ی تواند
ای کریم!
یاکریم ها
ریزه خوار سفره ی همیشه باز خانه ی تواند
رودها
ادامه ی تو
آبها
شناسنامه ی تواند
..
ای دریغ!
ما که سالها
از تو و غم تو قصه ها شنیده ایم
شعرها سروده ایم
قدر ذره ای با تو ای شگفت!
آشنا نبوده ایم..

 

شصت و شش بود سال موشک و جنگ
سال آژیر و ترس و بمباران

مادرم در پناهگاه آورد
دختری را به فصل تابستان

متولد شدم مبارک باد
شیشه های اتاق می لرزید

مادرم در بغل گرفت مرا
پدرم جبهه بود و می جنگید

کودکی ها به انتظار گذشت
چشم هایم به در سفید شدند

موشکی تیله های مارا کشت
بچه های محل شهید شدند

نان گران شد کسی نگفت چرا !
همه در فکر خرج جان بودند

ضرب شد در بهار پنجره ها
نسل ما نسل آرمان بودند

سالها بعد ما بزرگ شدیم
خاطرات مرا فدا کردند

همه گفتند جنگ دیگر نیست
دهه ی شصت را رها کردند

قد کشیدیم و یک تنه رفتیم
به هماوردی هوا و هوس

با جهان مدرن جنگیدیم
جبهه ی ما نداشت آتش بس

ما که از کودکی شهادت را
می شناسیم با تمام وجود

حجله ی سرخ بچه های محل
خبر تازه ای نخواهد بود

منتی نیست! گرچه این همه سال
سهم ما از زمانه حسرت بود

بهترین آرزو محقق شد
بهترین آرزو شهادت بود

باغ لاله دوباره گل داد و
فرصتی شد به عشق برگردیم

بچه های محل دعا کردند :
که مباد از دمشق برگردیم

..به شهید جاویدالاثر: سید مهدی موسوی
و اخلاص آنان که حتی نامشان برنگشت.

از حفظ دارم حرف های آخرت را
وقتی به باد عشق می دادی سرت را

وقتی نشستی و مرا بوسیدی و بعد...
بغضت رقم زد حرف های دیگرت را

یادم می آید مثل عکسی :
   " مثل عکست ،
مادر درآغوشش گرفته پیکرت را"

رفتی و مادر پشت پایت آب پاشید
در بغض من پاشید چشمان ترت را

برگشتی و آیاتی از لبخند خواندی
برگشتی و دادی به من انگشترت را

... این بار، باران پشت پایت آب پاشید
فوج فرشته موج زد بال و پرت را

این بار، پروانه شدی.. با باد رفتی
در باد خواندی آیه های از برت را

آن روز ، فکرش را نمی کردیم دیگر...
     ...دیگر...
     نمی بینیم حتی پیکرت را

دیگر نمی آیی که حتی پس بگیری
انگشترت را، نامه ی شهریورت را...

 

چند بالش که چید دور و برش تختخوابش شبیه سنگر شد
دور این سنگر از عروسک هاش آنقدر چید تا که سنگر شد

چند خمپاره با مداد سیاه چند موشک هم از مقوا ساخت
خواست بازی کند ولی کم کم جنگ یه جنگ نابرابر شد

موشک امد خیال تختش را به همین سادگی پریشان کرد
دست بر دامن دل امن چادر گل گلی مادر شد

پابرهنه دوید سوی اتاق روی یک توپ پای او سر خورد
توپ مانند مین عمل کرد و خانه غرق پر کبوتر شد

شکل بی سیم کرد دستش را داد می زد پدر پدر دختر
پدر از قاب عکس بیرون زد جنگ آن شب به نفع دختر شد

هر طرف رفت تیر و ترکش بود پشت عکس پدر پناه گرفت
شب او مثل هر شب هر سال باز با خنده ی پدر سر شد 

قدم قدم همه جا آمدم به دنبالت
نبوده ام نفسی بی خبر از احوالت

جهان نبود برای تو ساحت پرواز
چه آسمان بلندی است وسعت بالت

چه سال‌ها که شب قدر در پی‌ام بودی
و مستجاب شد آخر دعای امسالت

چه طالعی است طلوع تو در میانه ی خون
درود بر بختت.. مرحبا به اقبالت

منم؛ شهادت! سودای هر شبت برخیز
بیا بیا که منم قبله گاه آمالت

منم؛ شهادت! رویای هر شبت.. برخیز
بیا بیا که خودم آمدم به دنبالت
 

بیست و‌ سهٔ ذی القعده باید در سفر باشد
هرچند فرصت کم، زیارت مختصر باشد

حتی اگر ماشین برای او ضرر دارد
حتی اگر پادرد با او همسفر باشد

از نان خشک بقچه کمتر میخورد، شاید
سهم کبوترهای آقا بیشتر باشد

خرج سفر این بار یک انگشتر کهنه ست
هرچند ارث مادرش، بی‌بی‌گُهر باشد...

آرام می گوید: (خدایا! کاشکی میشد
مشهد به ما دلتنگ ها نزدیکتر باشد...)

این ساحل آرامش ست و پیش روی اوست
هرچند یک دریا تلاطم پشت سر باشد

چشمش به گنبد میخورد‌...بغضش ترک خورده ست
گاهی همان بهتر زبانش، چشمِ تر باشد:

( آقای خوبم! آفتابی که لب بام است
تا کی برای یک خبر چشمش به در باشد؟

پیراهنی...تکه پلاکی...ساعتی...چیزی...
کو آن که مثل قاصدک ها خوش خبر باشد؟

حالا برای مهدی ام یک نامه آوردم
 شاید یکی از کفترانت نامه بر باشد...)
::
هرسال مهدی مادرش را مشهد آورده
زنده ست او...هرچند مفقود الاثر باشد...